Обязательно будет ночь, Рожки сплавит в колечко-спираль, Убивающий слабую плоть Скрежет неба о лунную сталь(с)
心霊探偵 八雲 - "Psychic Detective Yakumo"
by Manabu Kaminaga
пераклад на ангельскую - Baka-Tsuki Translation Project
пераклад на беларускую - y.k.Kaede
...Трое студэнтаў намерыліся выпрабаваць сваю падмацаваную алкаголем мужнасьць, наведаўшы закінуты “дом з прывідамі”, што стаіць па-за ўніверсітэтам. Але яны не разлічвалі, што сапраўды напаткаюць нешта звышнатуральнае… Ці тое, што зь імі здарылася, мае іньшае тлумачэньне?..
Каб выратаваць сваіх сяброў, студэнтка Одзава Харука зьвяртаецца ва ўніверсітэцкую Суполку Аматараў Кіно, адзіны ўдзельнік якой, нейкі таямнічы Сайтоо Якумо, нібы вядомы сваімі парапсіхалягічнымі здольнасьцямі. Нягледзячы, што хлопец, як падаецца, насамрэч звычайны махляр, да таго ж, ня вельмі зацікаўлены ў тым, каб займацца справай, Харука ўсё ж прымушае яго дапамагаць. На яе зьдзіўленьне, у цяг сумеснай працы высьвятляецца, што Сайтоо-кун сапраўды мае дачыненьне да звышнатуральнага, ды й сваёй сьледчай славе цалкам адпавядае.
З гэтых падзей пачынаецца крыху дзіўнае супрацоўніцтва паміж Харукай і “Паранармальным дэтэктывам” Якумо.
Том 1. ЧЫРВОНАЕ ВОКА БАЧЫЦЬ
Уступ. чытаць далей
Тым днём, яшчэ з досьвітку, шчыльныя намёты хмараў схавалі сонца.
Быў самы поўдзень, але неба агортвала цемра і смуга, і ў радзільным пакоі панавала цяжкая атмасфера. Ііда Ёко нервавалася нават болей за цяжарную жанчыну на бальнічным ложку, з таго, што акрамя яе і доктара Кіносіта тут нікога не было.
Сёньня Ёко мела ўпершыню прыняць дзіця самастойна. Для яе гэта было цяжкім выпрабаваньнем, але акрамя яе не было каму. Сёньня ня быў дзень, калі цяжарная мела наражаць, і дасьведчаная старэйшая сястра – Мацумото – ўзяла адпачынак з нагоды Сьвята О-Бон і ад’ехала на вакацыю яшчэ ўчора. Гэта б ня выклікала ўскладненьняў у муніцыпальным шпіталі, але тут, у прыватнай клініцы, персаналу не хапала.
Да таго ж, нараджаць жанчына павінна была толькі праз два тыдні, але гэтай раніцай воды нечакана адышлі, і яна была даслана ў бальніцу спешным чынам.
Кіносіта паглядзеў на нервуючую Ёко цяжкім позіркам, нібы папярэджваючы яе: “Не дазваляй пацыенту бачыць тваю разгубленасьць”. Ён ня памятаў, колькі разоў казаў ёй: “Калі сястра нервуецца, гэта перадаецца пацыентам”. Непакойлівая ад прыроды Ёко ведала гэта добра, але па-ранейшаму нічога не магла зрабіць, каб схаваць свае эмоцыі.
Сястра мітусьліва абцёрла цяжарнай пот.
- Усё добра, яшчэ крышачку, пастарайцеся, - сказала яна, намагаючыся пасьміхнуцца, але ведала, што наўрад ці ў яе гэта атрымалася.
Цяжарная зьвяла бровы ў грымасе болю і сьціснула падлакотнікі так моцна, што закалацілася.
“ААААА АААА!” – лямант быў падобны на крык дзікага звера.
Незнаёмы жах пракраўся па пазваночніку Ёко. Яна не магла зразумець, што менавіта яе палохае.
- Галоўку ўжо відаць, патужцесь яшчэ крыху! – сказаў Кіносіта.
Але, здаецца, цяжарная ня чула яго словаў.
- Галоўку дзіця ўжо відаць, яшчэ крышачку патужцесь! – прашаптала Ёко на вуха жанчыне і пачула ад той палёгку. Яшчы крыху! Яшчэ кышачку, і яна нарэшце будзе вольнай ад гэтага зморчнага пакою. Ёко таксама пачала крыху супакойвацца.
- Уздых, выдых, уздых, выдых….
Сястра паклала далонь на плячо парадзіхі і прымусіла яе паўтараць дыхальныя практыкаваньні зноўку і зноўку: яна спрабавала супакоіць гэтым ня толькі жанчыну, але і сябе.
- Уздых, выдых, уздых, выдых…. – цяжарная паўтарала разам з Ёко.
Яшчэ крыху! Ячшэ крыху – і гэта скончыцца!
- Тужцеся яшчэ! – падбадзёрыла Ёко больш камандным тонам.
Выконваючы яе словы, жанчына сабрала ўсю сваю моц, яе цела перакрывілася ад напругі.
- ААААААА!
Для Ёко гэта прагучала больш балюча за крык паміраючага.
- Уаааа… - плач немаўляці прарэзаў радзільны пакой.
- Цудоўна, - сказаў Кіносіта.
Сястра дазволіла сабе ўздыхнуць з палёгкай.
- Дзякуй богу, Вы паспяхова атрымалі сваё дзіця, - прамовіла яна, абціраючы з жанчыны пот. Верагодна, з-за зьнясіленьня, але тая не адказала сястры; толькі пазірала ў столь пустымі вачыма. Але нейкім чынам паразуменьне, што яна толькі што дала новае жыцьцё, нарэшце дайшло да яе, і сьлёзы пакаціліся па твары.
Жанчына дала волю сваім сьлязам. І Ёко зразумела, што таксама плача.
- Як то магчыма, дзіця… - Кіносіта няўрокам прамармытаў.
Што здарылася? Што гэта азначае?
- Ііда, дай мне сьвятло.
Ёко ня мела часу, каб задумацца аб словах Кіносіты; ён даў ёй загад. Яна паспешна прыбрала свае сьлёзы рукавом, адначасова падносячы фанарык доктару.
Звычайна спакойны і сабраны, Кіносіта зараз быў напалоханы. Ён згроб фанарык з рук сястры і скіраваў рэзкі сьвет у твар дзіцяці.
- Што там?
Кіносіта не адказаў.
Роды былі пасьпяховыя, дык што можа быць не ў парадку? Ёко ўгледзелася ў дзіцяня.
- А!
Яна ўскрыкнула, адступаючы назад, выпадкова зачапіла каталку; з той зваліўся латок - і з рэзкім гукам ляснуўся аб падлогу.
Ёко не магла паверыць сваім вачам. Ці гэта сьвятло яе блытае? Яна аглядзела дзіцячы твар зноўку, але, колькі б яна гэта не рабіла, нічога не зьмянялася. Гэта ня быў падман зроку ці віна асьвятленьня. Вока дзіцяці сапраўды…
- Доктар, гэта…
- Ціха! Мы ня можам палохаць пацыентку! – Кіносіта адчытаў падначаленую жорсткім голасам.
- Але, доктар…
- Ііда!
Грубы тон урача спыніў яе, Ёко замоўкла, але было ўжо позна.
- Дзіця, маё дзіця… - жанчына на парадзільным стале спрабавала выпрастаць рукі.
- З вашым дзіцём усё добра. Калі ласка, супакойцеся!
Ёко хутка вярнулася да жанчыны і ухапіла яе за руку, каб даць пачуцьцё падтрымкі. Яна спрабавала супакоіць пацыентку мяккім голасам, але не магла схаваць уласнае хваляваньне. І жанчына яго заўважыла.
- Дзіця, маё дзіця… - яна паўтарала гэта зноў і зноў, як замову. Нібы адгукаючыся на пачуцьці маці, немаўля зарумзала яшчэ гучней. Разам гэта стварала вельмі нервуючае асяродзьдзе.
- З вашым дзіцём нічога дрэннага. Калі ласка, супакойцеся.
- Зь дзіцём сапраўды ўсё добра?
Пытаньне вымусіла Ёко скавацца зь няёмкасьці: яна ня ведала, як адказаць. Дзіцянё было здаровае, яму нічога не пагражала, але…
- Усё цудоўна, дзіця цалкам здаровае, - адказаў Кіносіта; Ёко зьдзівілася, ці не падалося ёй гэта.
Яна меркавала, што лепей маці не бачыць дзіцяня, але доктар, трымаючы немаўля на руках, спакойна наблізіўся да жанчыны.
Усе знакі турбот пакінулі твар маці. Замест іх зьявілася цёплая ўсьмешка ад таго, што яна ўпершыню бачыць сваё дзіця.
Ёко адцягнула Кіносіту ў бок і прашаптала яму:
- А ці варта?
- Варыянту няма, мы ўсё адно ня зможам утойваць вечна.
Доктар меў рацыю. Маці так ці йнакш даведаецца, раней ці пазьней. Нават, калі яны схаваюць гэта зараз, потым усё роўна выкрыецца. Ёко не змагла знайсьці супярэкі.
Кіносіта перадаў немаўля жанчыне, і тая яго прыціснула да сябе. Яе твар адлюстроўваў неверагоднае шчасьце, сьлёзы радасьці беглі па шчаках.
- Ах, дзіця маё…
Маці ўпершыню паглядзела свайму дзіцяці ў твар.
Гэта… Яна застыла, на вачах бялеючы да колеру попела, нібы разам зьнікла ўся кроў.
- Не!
Яе крык працяў радзільны пакой.
Толькі нарадзіўшыся, дзіця адразу расплюшчыла адно вока, левае. І раёк гэтага вока выблісківаў раз’юшаным полымем, ён быў зьзяючага чырвонага колеру.
Справа 1. Замкнёны пакой.
чытаць далей: ч.0 - 3
На ўскрайку ўніверсітэцкага кампуса ёсьць лес. Нічога дзіўнага, бо навокал узьнімаюцца дзікія горы.
У глыбіні лесу стаіць пабудова з бэтона. Навошта яе ўвогуле ўзводзілі, ніхто цяпер ня ведае, але зараз гэта проста занядбаны будынак.
Паколькі ён схаваны ў гушчары, дык студэнты, калі б дакладна выконвалі ўніверсітэцкія правілы, ня ведалі б нават пра ягонае існаваньне. Аднак пагаворка аб прывідах у “доме, дзе нячыста” не спыняе вандраваць.
Распавядаюць, нейкі студэнт бачыў чалавечую постаць ля закінутага дома; ён спрабаваў яе прасачыць, але тая растала ў паветры! Іншы студэнт, мінаючы гэты будынак, нібы чуў надрыўны лямант: “Памажыце! Памажыце!”. А хтосьці кажа, што голас зусім не прасіў дапамогі, а праклінаў, абяцаючы: “Я заб’ю цябе!”
Вось як. Чуткі гэткага кшталту зрабіліся шырока вядомыя.
У закінутым будынку ёсьць замкнёны пакой. Жалезная дзьвер яго крэпка-надзейна зачынена. Ніхто ня ведае, што ў тым пакоі. Бо аніводны, хто ўвайшоў туды, ніколі болей ня выйшаў.
1.
Халодны, прарэзьлівы вецер прагнаў хмары, і празрыста-блакітная поўня ясна зазьзяла ў начным небе - сёньня зусім круглая.
Людзі жартуюць, што месяцовы цень здольны паглынаць гукі, але цішыня гэтай ночы мімаволі прымушала верыць у гэтую казку.
Выпіўшы ў бары, Мікі, Кадзухіко і Юіт’і спазніліся на апошні цягнік і пачалі меркаваць, як ім пабавіць час да першага ранішняга рэйсу.
І вось, нехта ўзгадаў шырока вядомую легенду студгарадка.
Пагаворку чулі ўсе, але ніхто не спрабаваў яе праверыць.
“Пойдзем прабачым, ці ёсьць у тых чутках праўда,” – прапанавала Мікі. Кадзухіко зь Юіт’і пагадзіліся.
І яны падаліся ў глыбіню начнога кампуса.
Праз вароты, мінаючы будынкі інтэрната, і нарэшце ў лес. Адводзіць у бокі гальлё, прабіраючыся па сьцежцы між дрэваў – гэта выглядала сапраўднымі прыгодамі.
Між тым высьветлілася, што ісьці па лясной сцяжыне цяжэй, чым яны ўяўлялі. Усе добра спатнелі, пакуль намагліся дабрацца да закінутага дома, і алкаголь выветрыўся з арганізмаў.
Так што, Мікі ўжо не была так захоплена ідэяй, як раней, і пачала шкадаваць аб сваім рашэньні.
Той самы будынак быў нізкім, з плоскім дахам, і зроблены цалкам з бэтона: калі параўнаць са звычайнымі гісторыямі аб таямнічых дамах, дык гэтая бэтонная каробка проста расчароўвала.
Юіт’і выказаўся, што, калі ўжо яны зрабілі такую рэдкасьць, як прыйшлі сюды, дык трэба хоць нарабіць здымкаў на ўспамін.
Скарыстаўшы “закінуты будынак” у якасьці фону, Кадзухіко зьняў першае фота. Асьляпляльна белая ўспышка камеры раскідала рэзкія цені па аблупленых сьценах.
Наступным, Кадзухіко і Мікі сталі разам, пасьміхаючыся, і Юіт’і сфатаграфаваў іх. Камера зноў выбліснула зыркім сьвятлом.
Бразг!
Раптам прагучаў лязгат мэталя аб мэталь.
Мікі сьцепанулася.
- Хлопцы, вы нешта чулі?
Дзяўучына агледзелася. Кадзухіко і Юіт’і таксама азіраліся, прыслухоўуваючыся.
Шорг-шорг.
Яны чулі толькі шамаценьне галля, што хістаў вецер.
- Я нічога ня чуў, - адгукнуўся Юіт’і.
- Что зрабілася? Ты ж сама прапанавала прыйсьці сюды, а цяпер забаялася? – паддражніў Кадзухіко.
Юіт’і не стрымаўся і зарагатаў у голас. Мікі кінула на яго раззлаваны позірк.
Каб даказаць, что яна не баіцца, дзяўчына павяла іх да ўваходу ў будынак.
- Тут зачынена, - Мікі паторгала зайржавелы замок.
Кадзухіко паспрабаваў адкрыць яго, але нічога не атрымалася.
- Дзякуй, што я асабіста падрыхтаваўся да гэткіх праблемаў, глядзіце і вучыцеся!
Юіт’і выцягнуў з кармана штаноў загнутую жалязяку.
- Гэта што яшчэ? – спытаў Кадзухіко.
- Я ж казаў, глядзіце і вучыцеся. Во... Хэй, Кадзу, падсьвяці мне сюды!
Сябар зрабіў, як прасілі, і пстрыкнуў сваёй запальніцай, трымаючы яе бліжэй да іржавага замка. Юіт’і прысеў на калені перад замком і запусьціў сваю жалязяку ў шчыліну для ключа.
- Што ты робіш?
- Ты зараз не пытай, потым зразумееш.
Юіт’і калупаўся пару хвілінаў, потым механізм ледзь чутна скрыгатнуў. Хлопец правярнуў замок і лёгка расхінуў дзьверы.
- Ваў, ты круты пацан! – Кадзухіко быў сапраўды ўзрушаны.
- З адпаведным інструмэнтам кожны зможа, - Юіт’і не стрымаўся павыхваляцца.
- Дзе ты гэта надыбаў?
- У Інтэрнэце. Я табе потым адрас кіну. Зараз пойдзем унутар.
Хлопцы ўвайшлі першымі. Мікі, якой зусім не падабалася застацца абмінутай, памкнулася іх нагнаць.
Халодны вецер захіснуў ў дом, узняў тоўсты слой пылу з падлогі. Унутры было значна цяплей, чым знадворку, але гэтак цёмна, што яны ня бачылі ўласныя рукі.
Кадзухіко зноў дастаў запальніцу, але трапёткі агеньчык не дапамог разгледзець нават увесь пакой.
Раптам – белы выбліск.
І Мікі падскочыла ад жаху.
Юіт’і не мог не пахмыліцца, гледзячы на яе запалоханы твар, бо нечаканае сьвятло было ад успышкі ягонай фотакамеры.
- Нам трэба вяртацца, - сказала Мікі.
- Што такое? Хочаш зьбегчы? - Кадзухіко і Юіт’і прамовілі адначасова.
- Але… Але, у мяне гэткае пачуцьце, нібы нехта назірае за намі з таго моманту, як мы ўвайшлі сюды.
Мікі моцна сьціснула далонь Кадзухіко, нібы шукаючы заступы.
Утраіх яны ўтаропіліся ў навакольны змрок, але ня здолелі разгледзець нічога. Цемра агарнула ўсю прастору, пазбавіла іх магчымасьці бачыць.
- Няма тут нічога, не турбуйся.
Заверыўшы гэтак Мікі, Кадзухіко пачаў прабірацца ўздоўж сьцяны.
- Хэй, калі нешта здарыцца, ты павінны абараняць мяне, так? – прамовіла Мікі, трымаючыся за руку Кадзу.
- Згода, можаш на мяне разлічваць.
Хлопец паляпаў Мікі па плячы, адказваючы ёй у фрывольным тоне, і зноў пакрочыў наперад.
Пакой, у які яны трапілі праз галоўную дзьвер, быў шырынёю хіба што з увесь паверх, а, перасёкшы яго, сябры высьвятлілі, што зала працягваецца калідорам. У гэтым праходзе дваім было б ледзь разьмінуцца. Дзьверы па абодвух баках калідора йшлі з аднастайным прамежкам, і за кожнай быў пакой памерам з чатыры татамі [* каля 6.5 м2]. У гэтых пакоях нічога не было, акрамя ложка.
Трое маладых людзей прабіраліся, кранаючыся сьценаў, іх мэтай быў замкнёны пакой наперадзе.
Яны прайшлі цалкам калідор, да канца, і вось нарэшце дасягнулі наканаванага месца.
Ад гэтага пакою па сьпінах прабягаў халадок. Пакой адрозніваўся ад астатніх: жалезная дзьвер выглядала цяжэйшай, і акно на ёй было умацавана кратамі.
Акрамя замка, тут былі яшчэ тоўстыя ланцугі, і – у дадатак да ўсяго – кодавы замок.
- Не, гэтую я ніяк не адчыню, - прамовіў Юіт’і, калі ўбачыў усё гэта.
- Цікава, што там унутры.
Кадзухіко прыўзняўся на дыбкі і паспрабаваў зазірнуць праз краты, але там была толькі цемра.
- Бачыш што-небудзь?
- Надта цёмна, ніхрана ня бачна.
Кадзу ўжо быў гатовы кінуць гэтыя спробы…
... Бразг!
У самай сярэдзіне цемры - там нешта было. Яно рухалася ў куце пакою, дзе цені былі найгусьцейшымі.
Хлопец напружана ўгледзеўся ў тое месца.
Гэта былі вочы!
Кадзухіко й істота ў змроку сустрэліся позіркамі; вочы, што глядзелі зь цемры, выглядалі нечалавечымі; налітыя крывёй, яны, падавалася, гатовы былі паглынуць усё; вочы, поўныя нянавісьці.
Кадзухіко дзіка ўскрыкнуў і, шарахнуўшыся, упаў сьпіной на падлогу.
- Што такое, што здарылася?
Але ён не зьвяртаў увагі на пытаньні; цень звышнатуральнага страху скажаў ягоны твар. Хлопец спрабаваў нешта прамовіць, аднак толькі хапаў ротам паветра. Замест словаў адзіны прыдушаны хрып выходзіў з горла.
З дапамогай сябра, у рэшце рэшт змог падняцца на ногі.
- Што ты бачыў? - запытаў Юіт’і.
Кадзухіко павярнуўся да дзьверы. Юіт’і таксама. І ў наступны момант яны замёрлі, працятыя ўбачаным.
З прасьвету ў кратах да іх пацягнулася бледная белая рука. Гэтая рука, што не належыла жывой істоце, схапіла Мікі.
Дзяўчына была напалохана да паўсьмерці: абодва яе сябры былі перад ёю, тады хто сьціскае яе плячо? Ёй не хапала мужнасьці, каб азірнуцца і паглядзець, чыя гэта рука. Здавалася, нібы ўся яе кроў разам замёрзла, так што Мікі не магла нават крычаць.
Дзяўчына паспрабавала пераадолець гэта, пацягнуцца за дапамогай. Яе рукі дрыжэлі, але Юіт’і і Кадзухіко былі ўжо напалоханы да аслупяненьня і не маглі паварушыцца.
- … Прашу вас… Памажыце... Дапамажыце мне… - выдавіла Мікі дзяркатым голасам.
Юіт’і пацягнуўся да яе, спрабуючы адштурхнуць дзяўчыну ад дзьверы.
Але там, у наступнае імгненьне ------
З-за кратаў пара вачэй, што маглі вырваць з чалавека душу, зірнула на іх.
“Уваааа------“
Кадзухіко і Юіт’і раптам страцілі апошнюю рацыю. З крыкамі “Забіваюць! Кроў!” яны кінуліся прэч, нават не азірнуўшыся.
- Чакайце! Не!! Не пакідайце мяне тут!!!
Сэрца Мікі сьціснула роспач. Ніхто яе ня чуў…
Аднак, з гэтага справа толькі пачынаецца.
2.
Одзава Харука мела намер пабачыць нейкую асобу, аб якой ёй распавёў сэмпай з яе аркестра, Аідзава. Яна накіравалася ў двухпавярховы будынак па-за навучальным корпусам В. Абодва паверхі гэтага будынку былі падзеленыя на мноства невялікіх пакояў, якія прызначаліся для студэнтскай пазакляснай дзейнасьці. Мэтай Одзавы быў найаддалены пакой у глыбіні першага паверха.
“Суполка Аматараў Кіно”.
Харука праверыла шыльду, перш чым пагрукаць у дзьверы, але ніхто не адказаў. Яна дадала: “Добрай раніцы!”. Але водгуку па-ранейшаму не было. Таму, хоць і ведаючы, што гэта недалікатна, яна штурхнула дзьвер і зазірнула ў пакой.
Апынуўшыся з іньшага боку дзьверы, Харука зразумела, што яна бачыць перад сабой высокага хударлявага мужчыну: белая кашуля, неахайна абвісаючая з плячэй; валасы, ўскудлачаныя так, нібы ён толькі прачнуўся. Хоць апошнім часам наўмысная непрыбранасьць зрабілася моднай, але прычоска гэтага хлопца відавочна знаходзілася ў такім стане таму, што ён не падбаў скарыстацца грабянцом пасля таго, як выбраўся з ложка. Бледны як сьнег твар, сонная лянота ў вачах. Гэты позірк і выгляд прымусілі Харуку згубіць словы.
- Вітаю……Прабачце……
- Зачыні дзьвер, калі ўвайшла, - перарваў яе хлопец.
Одзава не знайшла лепшага, як паслухацца, старанна зачыняючы дзьверы за сабою.
Высьветлілася, што акрамя гэтага мужчыны, у пакоі знаходзіліся яшчэ двое. Яны глядзелі на карту - пяцёрку віноў, - якую трымалі перад сабою так, каб той чалавек ня бачыў, што на ёй.
Харука паспешліва рушыла далей у пакой. Яна ўжо намерылася сесьці на крэсла, якое паказаў хлопец, але спынілася, нахмурыўшы бровы: "Ён насмеліваецца садзіць людзей на нешта гэткае?!"
Крэсла пакрываў слой пылу – такі тоўсты, што немагчыма было разабраць, якога яно сапраўды колеру. Прымушаць дзяўчыну, нават, калі яна, як зараз, у джынсах, сядаць на гэткае –трэба сапраўды мець нахабства! Але ўголас Харука не сказала нічога, проста засталася стаяць, чакаючы.
Тым часам, хлопец заплюшчыў вочы, паціраючы бровы пальцамі, як бы аб чымсьці разважаючы. Крыху пагадзя, ён зноў паглядзеў на суразмоўцаў і прамармытаў:
- Пяцёрка віноў.
Ён назваў правільна! Ваў! Карта, якую трымалі тыя двое, сапраўды мела малюнак з пяцьцю чорнымі “джаламі”. Харука не змагла стрымаць свайго захапленьня, але мужчыны толькі раззлавана забуркаталі і шпырнулі карту на стол.
- Чорт! Ты зноў здагадаўся!
Мармочачы праклёны, адзін зь іх выцягнуў з кішэні тысячу енаў, кінуў банкноту на стол – і абодва яны пайшлі прэч.
- Калі ласка, прысядзь. Ты маешь нешта мне распавесьці? – спытаў хлопец пасля таго, як шырока пазяхнуў і схаваў грошы ў кішэню.
Харука прысела на месца, якое пакінулі папярэднія госьці. На гэтым крэсле пылу не было, аднак у астатнім выгляд быў ня лепей, чым у першага.
- Выбачайце, ці ня будзеце Вы Сайтоо Якумо?
- Не “ня будзеце”; а ўжо ёсьць. Сайтоо Якумо.
Харука чула ад сэмпаеў свайго курса, што Якумо з “Суполкі Аматараў Кіно” мае парапсіхалягічныя здольнасьці – накшталт таго, як ён зараз адгадаў карту; відавочна, гэта павінна мець дачыненьне да звышнатуральнага.
- Ну, дык што? – Якумо чакаў працягу размовы.
- Праўду кажучы, мне параілі сюды прыйсьці знаёмыя са старэйшага курса.
- Хто менавіта?
- Аідзава-сэмпай.
- Ня ведаю такога. Хто ён?
- Э?
Харука пачула сябе вельмі зьбянтэжанай. Гэты хлопец нават ня ведаў тую асобу, што накіравала яе сюды! Дзяўчына ніколі не чакала, што гэткае можа здарыцца.
- Праехалі. Гэта не істотна, хто пра мяне сказаў. Лепей адкажы, навошта табе спатрэбілася мая дапамога?
- Угу…Справа такая. У мяне ёсьць сяброўка, якая трапіла ў вельмі дрэнную сітуацыю, і я дачула, што Сайтоо-сан ёсьць вельмі дасьвечаны наконт гэткіх рэчаў, таму падумала, што Вы зможаце дапамагчы……
(!)
- Як ты ўсё скамячыла, дык я наўрад ці разумею, аб чым гаворыш. Што ты маеш на ўвазе пад “гэткімі рэчамі”?
- Вой, прабачце. Я зараз патлумачу. Без блытаніны.
- Дарэчы аб “блытаніне”... Ты хто такая?
Гэты хлопец сапраўды ўмеў раззлаваць! У Харукі ўжо склалася ўражаньне наконт яго. Відавочна, ён заўсёды мае гэткі заспаны выгляд, і ён песьціць уласнае самалюбства, выводзячы людзей з сябе.
- О! Я Одзава Харука. Я навучаюсь на другім курсе па спецыяльнасьці "Літаратура" ў гэтым Універсітэце.
- Аднаго імя было б дастаткова, - Якумо памахаў рукою, як бы адганяючы словы, што былі гатовы сарвацца зь яе языка.
Абурэньне Харухі перарасло ў сапраўдную разьюшанасьць.
- Дык што за справа ў цябе да мяне?
- Але… У мяне ёсьць сяброўка, Мікі. Яна пайшла ў той закінуты будынак з універсітэцкіх баек і, здаецца, сапраўды напаткала прывід.
- Якога кшталту прывід?
- Я дакладна ня ведаю, таму што мяне там не было. Але Мікін хлопец – Кадзухіко, і сябар –Юіт’і, хадзілі зь ёю.
- Яны туды палезьлі, каб уласна паспытаць “гісторыі з прывідамі”?
- Размова не аб тым. Зь Мікі адбываецца нешта дзіўнае з таго часу, як яна вярнулася. Яна ў непрытомным стане, і ў яе не спыняецца ліхаманка.
- Грып, што зараз ходзіць, вельмі сур’ёзны.
- Дай мне дасказаць!!! - Одзава не змагла стрымацца, каб не ўзьняць голас на гэтыя кпіны.
Яна вызверылася на Якумо з чыстай незамутнёнай ярасьцю.
Але той сядзеў на сваім месцы з тым жа сонным выглядам.
Аднак, Харукіны супярэчаньні, здаецца, усё ж дасягнулі ягоных вушэй, зараз ён падаваўся крыху больш зацікаўленым у тым, каб слухаць. Гэта заахвоціла дзяўчыну працягваць тлумачэньні:
- Мікі ня толькі не прыходзіць у прытомнасьць, яна яшчэ бясспынна паўтарае: “Памажыце!” і “Выпусьціце мяне адсюль!”. Урачы сказалі, што акрамя высокай тэмпературы, нічога ненармальнага зь ёю няма…… магчыма, нешта не ў парадку з псіхікай. Яна не тутэйшая, я спрабавала патэлефанаваць яе бацькам, але ніяк не магу зьвязацца зь імі. Я ня ведаю, што яшчэ рабіць, таму і прыйшла за дапамогай да Вас.
Распавядаючы ўсё гэта, Харуха адчувала сябе ўсё больш засмучонай з сваёй бездапаможнасьці: яна жадала ўратаваць сяброўку, але на самой справе не зрабіла нічога; яна ўвогуле ня ведала, што рабіць, і магла толькі назіраць, як Мікі робіцца ўсё слабейшай ды слабейшай. Як быццам спрабуеш выратаваць чалавека, які тоне, але ня можаш нават наблізіцца да вады.
- Ага. І таму, што ты вырашыла, што яе стан мае нейкае дачыненьне да прывіда, які яна бачыла, ты жадаеш, каб я гэта даследваў?
- Так. Я чула, што Сайтоо-сан дасьведчаны ў гэткіх пытаньнях.
Якумо цяжка ўздыхнуў, потым утаропіўся ў столь задуменным позіркам.
- ……Вы возьмецеся за гэтую справу?
- Гэта будзе каштаваць 25 000 енаў.
- Што?! Ты патрабуеш грошай?!
- Мы з табою сябры?
- Наўрад ці.
- Тады, можа, ты мая пакаханка?
- Зразумела, не!
- Тады, калі ласка, плаці грошы. Мы не сябры і не пакаханыя, такім чынам, гэта было б ненатуральна, калі б я працаваў на цябе, не атрымліваючы за гэта нічога.
Ня гледзячы на тое, што Якумо меў рацыю, Харука не магла зь ім пагадзіцца, але ў склаўшыхся абставінах ёй усё роўна не заставалася нічога, акрамя як прыняць умову.
- Зразумела. Я заплачу табе, але толькі пасля таго, як ты выканаеш справу.
- Плаці 10 000 енаў зараз і астатнія 15 000, калі ўсё скончыцца.
Харука выняла 1 000 енаў з кашалька, Якумо адмоўна качнуў галавой, калі ўбачыў іх.
Яна выняла яшчэ 2 000 енаў, Якумо працягваў качаць галавой:
- Але гэта бліжэй да сумы, на якую мы дамовіліся.
- Гэта ўсе грошы, што ў мяне зараз ёсьць, - Одзава патрэсла пустым кашальком перад хлопцам.
- Добра, я гляну на справу, - пагадзіўся Якумо, адштурхваючы Харухін кашалёк ад свайго твару.
Яго словы падаліся дзяўчыне падазорнымі. Насамрэч, за ўсю размову ён не сказаў нічога, што ўпэўніла б яе ў тым, што яму можна давяраць, але Харухе выбіраць не прыходзілася.
- Калі знойдзеш што-небудзь, калі ласка, тэлефануй, - Одзава напісала свой нумар на аркушы і паклала яго на стол, пасля чаго ўстала, зьбіраючыся пайсьці. Калі яна ўжо амаль адчыніла дзьверы…
Маленькае люстэрка сярод фільмовых постэраў на іх зачапіла позірк дзяўчыны.
Яе ашукалі.
- Раней, з картамі, - Харука павярнулася. - Ты амаль абдурыў мяне! Ты адгадаў карту дзякуючы махлярству. Прымацаваў люстэрка, каб з таго месца, дзе сядзіш, бачыць адлюстраваньне яе вартасьці…… Зразумела, што ты так жадаў, каб я адышла ад дзьверы!
Твар Одзавы быў пунсовым ад разьюшанасьці, калі яна без сумненьняў выказала сваю здагадку. Неверагодна! Дзяўчына злавалася на сябе за тое, што мела глупства паверыць гэтаму махляру. Ня дзіўна, што сябры сьмяюцца зь яе выключнай прастадушнасьці.
- Правільна! Ты першая, хто выкрыў гэта.
Якумо ніколькі не саромеўся і не адмаўляўся ад свайго падмана, нават папляскаў у далоні, паказваючы, што ацаніў трапнасьць здагадкі.
- Паганец…Вяртай назад мае грошы!
- Чаму?
- І мне яшчэ тлумачыць, чаму?! Ты ж спрабаваў вымуціць з мяне грошы хлусьнёй! Аддавай, што я заплаціла!
Неверагодна! Ён сапраўды скарыстаўся яе цяжкім становішчам і амаль падмануў!
- Ня варта гэтак крыўдзіць.
- Што ў праўдзе крыўднага?
- У мяне няма намеру цябе ашукваць. Калі я не змагу дапамагчы тваёй сяброўцы, я аддам табе ўсе твае грошы.
- Я табе ня веру.
Гэты тып… павінна ж быць мяжа ягонаму нахабству?!
- Да таго ж, чым ты дапаможаш? Я зьвярнулася да цябе толькі таму, што пачула, нібы ты маешь нейкія парапсіхалягічныя сілы, я ніяк не чакала, што ўсё гэта будзе толькі падман.
- Хто казаў аб парапсіхалягічных сілах? Я ніколі гэткага не гаварыў. Але, як ты і заўважыла, вось тая гульня з картамі сапраўды была падманам.
- Калі ў цябе няма ніякіх звышнатуральных здольнасьцяў, дык чым ты зможаш дапамагчы Мікі?
- Паслухай, што я табе скажу. Гэта твой выбар, верыць ці не. Калі ты паверыш, дык я прыймаю на сябе адказнасьць за справу. Калі не – дык выхад там, - Якумо паказаў на дзьверы.
- Аддай назад мае грошы.
Якумо ўзяў 3 000 енаў са стала.
- Я магу бачыць рэчы, якія іншыя ня бачаць.
- Зноў гульня ў адгадкі?
- Разумей, як жадаеш. Які твой адказ?
- Я ня ведаю.
- Я магу бачыць духі памёрлых.
- Духі?
- Іньшымі словамі, прывідаў.
- Што за глупства?!
- Тваё глупства, - Якумо паказаў на Харуку.
"Ён сапраўды абазваў мяне дурай?.. "
- Але ж ты сказаў, што нямаешь ніякіх парапсіхалягічных сілаў.
- Сапраўды так. Я не маю звышнатуральных сілаў, але я магу бачыць духі памёрлых. Гэта не звышнатуральна, гэта проста талент. Напрыклад, ты ж не называеш ідэальны пас мяча звышнатуральным, гэта прыроджаная здольнасьць… Карацей кажучы, я не магу бачыць скрозь рэчы, таксама ж як не магу карыстацца тэлекінэзам. Я проста нарадзіўся са здольнасьцю бачыць духі памёрлых.
- Ты можаш даказаць тое, што кажаш?
- Я ня ведаю, ці ты палічыш гэта за доказ, але ў гэтым пакоі знаходзіцца прывід.
Харука агледзелася, але нічога не заўважыла.
- Ты мяне зноў не надурыш.
- Прывід у гэтым пакоі – твая старэйшая сястра, вы блізняты.
- Сястра?
- Менавіта так, твая сястра, яе імя Аяка, яна загінула ў аўтамабільнай аварыі, калі ёй было сем год.
- Адкуль ты ведаешь… - твар Харукі зрабіўся напружаным.
- Я ж казаў раней, ці не? Я магу бачыць духі памёрлых.
Толькі найбліжэйшыя сябры Одзавы ведалі, што ў яе была сястра. Таму адкуль незнаёмай асобе, як Сайтоо, ведаць аб тым здарэньні? Харука не магла зразумець, але паверыць таксама не атрымоўвалася.
- Нават зараз ты адчуваеш сябе вінаватай за сьмерць сястры.
Харуха зрабілася белай, у вушах зазьвінела, а ў думках зрабілася так пуста, што нават зашумела ў галаве. Успамін аб сястры, якая ляжыць на дарозе, акрываўленая, ўсплыў у памяці.
- Каб злавіць мяч, які ты кінула, твая сястра выбегла на вуліцу, і тады….
- Змоўкні!… Гэта не…Я не магла падумаць, што нешта гэткае здарыцца…
- - -
Як яна ні клікала, Аяка ляжала там, нерухомая. Гэта адбылося так нечакана, што Харука застыла, не магла нават закрычаць ці заплакаць. Яе рукі зрабіліся густа-чырвонымі ад крыві, што цякла з галавы яе сястры, яна магла адчуваць гэтую кроў на сваіх далонях. Яна спрабавала спыніць кроў, зажымаючы рану рукамі, але нічога не дапамагала. Харука магла адчуваць, як жыцьцё яе сястры павольна выцякае скрозь яе пальцы.
- - -
- Вось так яно было… Ты наўмысна кінула мяч вельмі далёка. У цябе ніколі не выходзіла яго злавіць, але твая сястра заўсёды лавіла, кожны; вось чаму, каб у яе не атрымалася, ты наўмысна кінула яго так далёка, як магла.
- Змоўкні!
Харука не змагла стрымацца і заплакала. Яе рукі дрыжэлі, дыханьне перарывалася. "Як?! Яна ж ніколі нікому не казала пра гэта, ніхто ня мог ведаць!" Сьлёзы ліліся самі сабой.
- Што ты спрабуеш зрабіць… - хрыпла прагаварыла Харука, выціраючы сьлёзы рукавом.
- … - Якумо не адказаў.
Харука зірнула на яго, яна ўжо намерылася пайсьці адсюль…
- Калі ты ўсё яшчэ мне ня верыш, у мяне ёсьць яшчэ адзін шлях пацьвердзіць свае словы. Твая сястра шкадуе аб адной рэчы. Яна кажа, што гэта яна схавала матчын пярсьцёнак, але замест яе маці пакарала цябе… Пярсьцёнак быў прымацаваны скотчам да крышкі шафы з абуткам… Яна хацела сказаць праўду, але не змагла…
Харука не азірнулася.
- А ячшэ твая сястра кажа, што яна ня мае нянавісці да цябе.
Дзяўчына ня зьбіралася спрабаваць паразумець апошнія словы Якумо; яна выйшла, грукнуўшы дзьвярыма.
Одзава села на лаўку ва ўнутраным дворыке, павесіўшы галаву, глыбока ў думках. Восеньскі вецер раскудлаціў яе кароткія валасы.
Чужынец мімаходзь растрывожыў менавіта той ўспамін, што пераследваў і палохаў яе нават цяпер. Яна адчувала сябе прыніжанай, але таксама тут быў цень нейкага іньшага пачуцьця, не падобнага на зьнявагу ці гнеў. Гэта відавочна не было шчасьлівае адчуваньне, але палёгка. Нібы вялікі цяжар зьнялі зь яе. І таксама яна адчувала, што ня можа паверыць таму, што зараз адбылося.
Ня гледзячы, колькі раз яна думала аб гэтым, яна адчувала зьбянтэжанасьць. Гэты Сайтоо звычайны махляр. Але тады як патлумачыць, што ён змог паведаміць сапраўдныя зьвесткі?
Харука дастала з рукзака мабільны, павагалася з хвіліну, але потым набрала свой хатні нумар. Пасля некалькіх гудкоў маці ўзяла трубку.
- Что здарылася? Цябе рэдка пачуешь.
- Нічога…
- Хлусіць па-ранейшаму не навучылася, штосьці здарылася, так?
- Мам, ты памятаеш пярсьцёнак, які згубіла шмат год таму? Калі яшчэ мая сястра была жывая.
- Чаму ты аб гэтым, зьнянацку?
- Ці ты не праверыш пад крышкай шафы з абуткам?
- Чаму ты раптам захвалявалася аб нечым, што здарылася так даўно?
- Ты магла б проста праверыць?
- Ну добра, добра.
Пасля матчынага неўпэўненага адказа з тэлефона пачулася музыка, пастаўленая на “чаканьне”. Гэта быў “Разьвітальны вальс” Шапэна.
Аяка вельмі добра грала на фартэпіяна; пакуль дарослыя змагаліся з гэтым творам, сястра лёгка паўтарала яго без аніякіх памылак: калі параўноўваць зь ёю, дык Харука ня толькі не ўмела граць на фартэпіяна, але ўвогуле амаль ня мела музычнага таленту; колькі б яна не практыкавалася, рытм заўсёды некуды сплываў.
Яе часта параўноўвалі за Аякай. Ня толькі наконт фартэпіяна, але таксама і ў навучаньні, у спорце. Аяка заўсёды была лепшай за яе. Калі яны стаялі разам, дык заўсёды людзі памыляліся, прыймаючы іх за сястру з братам. Адной з падстаў былі кароткія валасы Харухі, але іньшай - што, хоць і блізьняты, зьнешне яны былі зусім не падобныя адна на адну. З усіх гэтых нагодаў Харука пачала ненавідзець уласную сястру.
Вось чаму тое здареньне, пра якое казаў Якумо, сапраўды адбылося таму, што Харука наўмысна закінула мяч так далёка, каб сястра ніяк яго не змагла злавіць, але яна ніколі не ўяўляла, што ў выніку можа адбыцца гэткае.
Успамінаючы, у якой роспачы былі яе баьці, яна ня памятала, колькі разоў вінаваціла сябе ў тым, што загубіла чужое жыцьцё. І таксама не магла не пытацца, ці былі б яе бацкі засмучоныя гэтак жа глыбока, калі б загінула яна, а не Аяка? Яе сястра напэўна яе ненавідзіць, так?
Да сёньня яна ўсё яшчэ трымала ў сабе гэты цяжар, пра які не магла сказаць нікому, і ў той жа час заўсёды адчувала жах, што калі-небудзь праўда аб абставінах сьмерці яе сястры зробіцца вядомай.
Аднак зараз, калі яе сакрэт выкрыўся, яна адчула палёгку, нібы змагла скінуць гэтае бярэмя, нават калі і на кароткі час…
- Знайшла! Пярсьценак сапраўды быў там! – матчын голас вярнуў Харуку да бягучага моманту.
- Харука, дык гэта ўсё ж зрабіла ты, сапраўды!
- Не, гэта была ня я, гэта зрабіла сястра.
- А? Што ты такое кажаш?
Харука павесіла трубку, не адказаўшы на пытаньне маці. Яна ж нават не ўяўляла, дзе пярсьцёнак быў схаваны, гэта толькі Аяка магла ведаць. Дык адкуль той чалавек даведаўся?
3.
Одзава вярнулася да Якумо. Калі яна адчыніла дзьверы, па пакоі ляцеў папяровы самалёцік.
- Што ты робіш?
- Пускаю папяровыя самалёцікі.
Самалёцік павольна ўпаў да ног Харукі.
- Ты павінны ўжо разумець, бачачы мяне, што я зьбіраюся ў цябе запытаць, навошта ты гэта зрабіў, - сказала Харука, падбіраючы самалёцік. Той быў зроблены з тысячы енаў.
- Я проста бавіў час, чакаючы, пакуль ты вернешся.
- ….
- Калі ласка, сядай, - Якумо запрашальна паказаў рукою.
Дзяўчына паклала папяровы самалёцік на стол і прысела:
- Ці магу я нешта спытаць у цябе?
Якумо паківаў.
- Гэта мае быць суполка аматараў кіно, дык дзе іньшыя ўдзельнікі?
- А нікога больш няма, гэта мой уласны пакой.
- … Што ты маеш на ўвазе?
- Суполкі аматараў кіно ніколі не йснавала. Гэта проста: я пазычыў дастаткова імёнаў студэнтаў, каб падаць заяву на клюб пазакляснай дзейнасьці, аформіў патрэбныя паперы – і яны выдалі мне гэты пакой. Тут маё сховішча.
- Такім чынам, гэта месца цалкам тваё?
- Дакладна так.
- Ты сапраўды пачварны, ведаеш? Ты нават Універсітэт ашукаў!
- А, ну, я вярну табе твае 3 000 енаў, - Якумо паказаў на папяровыя самалёцікі, якія ён зрабіў з тысячных банкнот.
- Гэта таму, што твой падман выкрыўся?
- Але ж менавіта з-за гэтага падману ты прыйшла сюды, ці ня так?
- Чаму ты гэтак мяркуеш?
- Таму што ты ўжо знайшла пярсьцёнак сваёй маці.
Харука напружана глядзела на Якумо. Ён сапраўды быў таямніцай! Нават, калі ягоныя словы былі на дзіва пераканальнымі, на самой справе, ці не было гэта звычайным выхваленьнем уласнага махлярства?
- Адкуль ты даведаўся?
Сайтоо не адгукнуўся. Ягоны позірк, здаецца, казаў: “Ці я не тлумачыў табе раней?”. Але Харука ўсё адно не магла прыняць гэта.
- Калі ласка, скажы мне.
- Як я ўжо гаварыў, твая сястра мне гэта паведаміла.
- Хлус! Гэткія тыпы, як ты, распускаюць навокал хлусню, што яны бачаць прывідаў, і гэта толькі каб ашукваць людзей на грошы! – нават сказаўшы гэта, Харука адчувала, што ня вызначыла сапраўдную крыніцу свайго недаверу.
Цішыня павісла між імі. Халоднае паветра прабіралася ў пакой скрозь прыадчыненае акно. Одзава ўтаропілася ў Якумо, не адводзячы вачэй, яна чакала ягонага адказу. Сайтоо, здаецца, зразумеў зь яе позірка, што яна жадае атрымаць. Ён задумліва пацёр патыліцу, нібы акуратна выбіраючы, як адрэагаваць.
- Добра, тады зробім гэткім чынам! Хадзем даследваць той дом з прывідамі разам.
- Разам… Маеш на ўвазе, ты са мной?
- А хто яшчэ? Калі мы пойдзем разам, дык ты будзеш ведаць, што я не падманваю. Калі я кажу праўду, дык магчыма я змагу дапамагчы тваёй сяброўцы, калі я спрабую ашукаць, дык ты зможаш гэта заўважыць. Дакладна як ты заўважыла махлярства з люстэркам. Але, мне ўсё роўна, верыш ты ці не. Праўду кажучы, мяне ўвогуле не хвалюе, ці твая сяброўка будзе жывая альбо памрэ.
Харука падазрона ўгледзелася ў непраніцальны твар Якумо. Але той толькі пазіраў у адказ са сваім сонна-лянотным выразам на твары. Дзяўчына падумала, што змагла бы вызначыць, калі б Якумо хлусіў, але той выглядаў занадта непавінным. Яна няпэўна кіўнула, пагаджаючыся.
чытаць далей: ч.4
4.
Якумо пажадаў пабачыць Мікі, перш чым ісьці ў закінуты дом, ахутаны загадкамі, таму яны з Харукай накіраваліся ў шпіталь, дзе знаходзілася дзяўчына.
Гэта было ў 20 хвілінах хады ад каледжу, праз другі выхад са станцыі. Шпіталь быў недалёка ад чыгуначнага прыпынку.
- Ці магу я запытаць нешта?
Якумо не адказаў; Харука вырашыла лічыць гэта за дазваленьне.
- Ты ўмееш выконваць экзарцызмы прывідаў?
- Не, я гэта не магу.
- Што?! – Харука разгубілася. У Якумо ўвесь час быў такі ўпэўнены выгляд, але як жа ён зьбіраецца дапамагчы Мікі?
- Як я казаў раней, я магу толькі бачыць духі памёрлых.
- Але ж ты казаў, што зможаш дапамагчы маёй сяброўцы…
- МАБЫЦЬ змагу. Гэта быў гіпатэтычны адказ.
Харука ўтаропілася на Якумо, ня верачы сваім вачам.
- Як ты можаш быць такім неадказным? Ты ўсё ж спрабуешь развесьці мяне на грошы, так? Таму што тое, што ты зараз робішь, цалкам безсэнсоўна.
- Гэта ня той выпадак.
- Чаму не?
- “Мець магчымасьць бачыць” – азначае, што мы зможам знайсьці нейкія падказкі; разабраўшы падказкі, мы зможам разблытаць усю гісторыю; калі мы будзем ведаць усю гісторыю, мы зможам ліквідаваць выток.
Одзава адчувала ў разважаньнях Якумо нелёгічнасьць, ня бачыла сувязі з рэчаіснасьцю; але ёй больш нічога не заставалася, як толькі слухать словы гэтага Сайтоо і пакуль што працаваць над праблемай разам зь ім.
Харука і Якумо ўдакладнілі месцазнаходжаньне Мікі ў рэгістратуры і пайшлі да ліфта.
- Ці магу я запытаць у цябе? – прамовіў хлопец, калі дзьверы ліфта зачыніліся.
- Так, калі гэта не што-небудзь абразлівае, - Харука папярэдзіла, маючы на ўвазе, як адну з тэм, пытаньні аб сваёй сястры.
- Тры чалавекі пайшлі ў дом з прывідамі. Што зрабілася з астатнімі двума?
- Мяркую, Кадзухіко і Юіт’і зьбеглі. Калі Юіт’і дабраўся да ўніверсітэцкіх варотаў, дык заўважыў, што ён адзін. Ён, напэўна, быў перапалоханы, але ўсё ж такі вярнуўся ў лес. Там знайшоў Мікі ў беспрытомнасьці на зямлі…Тады ён падабраў Мікі і разам зь ёю зьбег адтуль. Мікі ніяк не прыходзіла ў прытомнасьць, таму ён даставіў яе ў бальніцу. Наступным днём ён патэлефанаваў мне, і я прыехала да Мікі сюды.
- А што наконт таго Кадзухіко?
- Я ня ведаю! Паверыць не магу, што ў Мікі гэткі бойфрэнд! Ён нават не спрабаваў выратаваць яе, зьбег, кінушы сваю дзяўчыну ў гэткім месцы! Неверагодна!
Палата Мікі была на чацьвёртым паверсе. Яны пагрукалі ў дзьверы, потым зайшлі. У пакоі было чатыры ложкі, але Мікі была адзіным пацыентам.
Дзяўчына ляжала на бальнічным ложку, гнуткая трубка цягнулася зь яе прыдалоньня, падключаная да пажыўной кропельніцы. Хаця вочы Мікі былі расплюшчаныя, але позірк пусты, быццам яна нічога ня бачыла; твар бяскроўны, так што цяжка было паверыць, што дзяўчына ўвогуле жывая. Калі б ня шум натужнага дыханьня зь яе носа, які нагадваў, нібы з бальлёна паціху спускае паветра, цяжка было б адрозніць яе ад трупа.
- Хоць яна ў гэткім стане, урач сказаў, што зь яе целам усё ў парадку, так што магчыма гэта нейкая псіхалёгічная траўма… Але зь ёю было цалкам нармалёва за дзень да таго. Як усё магло так жудасна зьмяніцца?
Але Якумо не адказаў; ён стаяў каля ложка і глядзеў на Мікі. Сайтоо зьвёў бровы, яго сонны выгляд зьмяніўся на пільны і засяроджаны.
- Што ты бачыш?
Але ён зноў не зьвярнуў увагі на пытаньне.
- Хто ты? – прамармытаў хлопец.
-……Памажыце……Памажыце мне……Калі ласка…….Я прашу…….Вас……
Мікі неразборліва застагнала. Якумо адкінуў яе коўдру і нахіліўся да хворай, вухам каля яе вуснаў.
-……Выпусьціце мяне…….адсюль……
Мікі зноў выдала неразборлівы гук.
- Дзе ты?
- ……Ня бачу…..Дзе гэта……Выпусьціце……
Далонь Якумо ахапіла твар Мікі, хлопец зазірнуў ёй у вочы. Пад гэтым позіркам зрэнкі Мікі крыху зьмяніліся.
- Дзе ты? Скажы мне, - Сайтоо запытаў мяккім далікатным голасам.
Мікі не адказала, яе слабае дыханьне раптам зрабілася напружаным, з горла вырваўся сіплы шум, халодны пот заліваў лоб.
- Не!...
Мікі нечакана скаланулася, яе цела выгнулася з болю - і пасля гэтага яна зноў вярнулася да свайго трупападобнага стану, нерухомая. У той жа час, Якумо, так ані слова ня кажучы, цяжка ўздыхнуў і пайшоў з палаты.
Харука заспяшалася за ім. Пакінуўшы пакой, Якумо прыхіліўся да сьцяны ў калідоры. Ён прыціснуў далонь да галавы, нібы спрабуючы ўтаймаваць боль, які, здаецца, ішоў з левай паловы ілба і зоны вакол левага вока; хлопец дыхаў нервова, плечы рэзка ўзьнімаліся і апускаліся.
- Хэй, ты ў парадку?
Харука пацягнулася, каб датыкнуць яго плячо, але Якумоо адсунуўся, нібы спрабуючы ўхіліцца ад яе рукі. Ён нечакана выпрастаўся, па-ранейшаму прыціскаючы далонь да левай паловы свайго твару, і пакрочыў наперад.
- Табе дрэнна? – Одзава паклала руку на ягонае плячо.
- Пройдзе.
- Можа, лепей зьвярнуцца да доктара?
- Змоўкні! – гыркнуў Сайтоо і адвярнуў галаву.
Прыгледзеўшыся бліжэй, Харука заўважыла, што ягоны твар быў амаль такі ж зьбялелы, як у Мікі, і лоб увесь заліты потам. Пашыранымі вачыма Якумо зірнуў на дзяўчыну.
- Што здарылася? З табой усё добра? – Одзава не адвяла позірк ад ягоных вачэй, поўных болем.
- Ты не зразумееш.
- Калі ты мне ня кажаш, дык як я зразумею?
- Зашмат пытаньняў задаешь, - Сайтоо паскорыў крокі.
- Я непакоюся аб цябе, ты б мог прынамсі сказаць мне, што ня так! – Харука казала гэта ўжо яму ў сьпіну.
Яна пабегла, каб дагнаць. Якумо пайшоў яшчэ хутчэй. Дзяўчына змагала ўрэшце нагнаць яго толькі ля ліфта.
- Эй, у палаце, што ты там бачыў? - калі яны ўвайшлі ў ліфт, Одзава зноў запытала.
Якумо не адказаў.
- Скажы мне прынамсі гэта. Ці ты ня сам казаў мне, каб я хадзіла з табой, пакуль ня ўпэўнюся, што магу табе верыць?
- Ты пашкадуеш аб гэтым, - Сайтоо адказаў, паціраючы карак. – Тваёй сяброўкай авалодаў дух жанчыны. Прыблізна нашага ўзросту, але ж гэта было на момант яе сьмерці… У яе валасы да плячэй. І радзімка як раз пад вокам, прывабная такая адметнасьць.
- А што яшчэ?
- Цемра. Пакой, заліты цемрай… Цесны… Капаценьне вады… …Голад……Задушна……Боль……Страх……Страх……Страх…
- Што гэта ўсё значыць?
- Гэта б значна зьменшыла мае турботы, калі б я ведаў адказ. Мабыць, паспрабуй скарыстаць уласныя мазгі крышачку, будзь ласка?
- Не размаўляй са мной, нібы я ідыётка!
- А? Хіба ты не?
Ліфт прыехаў на першы паверх, Якумо зноў пайшоў наперад, і Харука, як раней, была вымушана бегчы наўздагон.
Восеньскае зьмярканьне афарбавала навакольле ў неверагодны колер: зыркі памаранцавы, нібы людзі трапілі пад абсяг нябёсаў, накрытых дзівосным каляровым шклом. Одзава і Сайтоо, пакінуўшы шпіталь, выйшлі да станцыі.
Каля аўтобуснага прыпынку было мора людзей, і хоць сапраўды ў гэткі час усе звычайна вяртаюцца дадому з працы, бягучая сітуацыя відавочна адрознівалася.
У варотах сабраўся натоўп з тых, хто ня мог трапіць на перон, ля ходніка стаялі машыны хуткай дапамогі, пажарных і паліцыі. Інфармацыйнае табло паведаміла: “Рух цягнікоў спынены з-за надзвычайнай сітуацыі, выкліканай чалавечым фактарам. Адпраўленьне цягніка затрымліваецца да наступных удакладненьняў. Калі ласка, асвабадзіце тэрыторыю станцыі для выкананьня тэхнічных работ. Просім прабачэньня за выкліканыя нязручнасьці.”
Людзі на станцыі ўзнялі лямант. Тыя, хто спяшаўся дадому, і ратазеі, якія спыніліся пабавіць час, зьмяшаліся ў віры натоўпу.
- Здарэньне з-за чалавечага фактару?
- Здаецца, так
- Ох! Такаока-сэнсэй! - Харука заўважыла знаёмы твар у натоўпе і пачала крычаць.
- Такаока-сэнсэй?
- Ага, няўжо ня ведаешь? Ён выкладчык у нашым універсітэце.
Одзава прамовіла “Пачакай мяне” і рынула ў натоўп, клікаючы Такаоку. Той пазнаў дзяўчыну і адгукнуўся.
Ён насіў круглыя акуляры, выглядаў хударлявым, але плечы былі шырокія; твар, дзякуючы часу на вольным паветры, загарэлы; валасы зачасаны назад, ствараючы ўражаньне чалавека непрыступнага, але тыя, хто размаўляў зь ім, разумелі, што насамрэч Такаока вельмі добры і шчыры. Гэта адрозьненьне рабіла яго папулярным сярод студэнтак.
- Сэнсэй, ці Вы ня ведаеце, што здарылася?
Харуікна пытаньне вымусіла Такаоку прыпыніцца, нібы ён вагаўся, сказаць праўду ці не, але ўрэшце ён рашыўся, адказаўшы ціхім голасам:
- Іт’іхасі… зьдзейсьніў самагубства…
- Іт’іхасі… Юіт’і?
Такаока сумна паківаў.
- Але чаму ён гэта зрабіў?
Страх папоўз па сьпіне Харукі. Як магло нешта гэткае здарыцца?.. Людзі, якіх яна ведала, адзін за адным траплялі ў надзвычайныя падзеі… Што такое адбываецца?..
- Паверыць не магу… Я нічога нават не прыкмячаў… Калі б я зьвярнуў больш увагі, гэткага б… - твар Такаокі адлюстраваў засмучэньне; здаецца, сэнсэй сапраўды дакараў сабе.
Магчыма таму, што гэткіх настаўнікаў надта мала ў сучасным грамадстве, але Харука адчула, што гэтая рыса яе вельмі вабіць.
- У гэтым няма віны сэнсэя…
- Харука, ты што-небудзь чула ад Юіт’і?
Одзава пахістала галавой. Нават, калі б яна распавяла пра гісторыю з заклятым будынкам, настаўнік наўрад ці паверыў бы. Таму Харука ўтрымала словы, якія амаль не зьляцелі зь яе вуснаў.
Як раз калі яна была ў сваіх разважаньнях, Такаоку паклікалі паліцэйскія.
- Што здарылася?
Харука вынырнула з задуменьня і паразумела, што Якумо ціха, непрыкметна для яе, апынуўся побач.
- Юіт’і зьдзейсьніў самагубства…
- Юіт’і? Гэта адзін з тых трох, што хадзілі на “праверку мужнасьці”?
- ... - Харука слаба паківала. Яна ўся адчула сябе зьнясіленай, ёй было цяжка стаяць прама.
- Было б лепей, калі б мы высьветлілі, што здарылася з астатнім чалавекам.
- Ён выглядаў цалкам у норме ўчора. Як так здарылася, што ён раптам зьдзейсьніў самагубства?.. Як так?… - дзяўчына ведала, што яе голас дрыжыць.
- Магчыма, ён не зьдзяйсьняў самагубства.
- Што?
Дзякуючы нечаканай заяве Якумо, Харука ўзьняла позірк. Словы Сайтоо падзейнічалі на яе, нібы звон будзільніка.
- Нягледзячы, што мы ня маем аніякіх грунтоўных доказаў, я ўпэўнены, што ён не рабіў самагубства.
- Чаму? - хіба ж ён сам не сказаў, што ня мае грунтоўных доказаў? – Гэта неяк зьвязана з прывідам, які захапіў Мікі?
- Не.
- У цябе ёсьць падставы для сьцвярджэньня?
- Прывід, які авалодаў тваёй сяброўкай, баіцца чагосьці… але не трымае ў сабе ліха.
- Баіцца? Чаго?
- Я ня ведаю. Нягледзячы, што ў мяне няма аніякіх акрэсленых падстаў, я баюся, што гэтая справа пэўным чынам зьвязана з жывымі людзьмі.
- Што ты маеш на ўвазе?
- А вось гэта я і павінны даследваць.
- Куды мы пойдзем цяпер?
- Досыць на сёньня, працягнем заўтра.
На разьвітаньне Якумо выдаў ёй заданьне: ён хацеў, каб Харука высьвятліла падрабязнасьці наконт зьнікшага Кадзухіко.
І вось такім чынам першы дзень іх сумеснай справы скончыўся.
чытаць далей: ч.5
5.
Пасля заканчэньня ранішніх заняткаў, Харука прыйшла ў “сховішча” Якумо, як абяцала. Нягледзячы, што ўжо было апоўдні, Сайтоо выглядаў як звычайна: заспаным ды сонным.
Дзяўчына зрабіла справаздачу аб сваіх пошуках Кадзухіко: яна паспрабавала зноў датэлефанавацца да яго, але кожны раз яе перанакіроўвала на галасавую пошту. Роспыты ўсіх яго знаёмых таксама нічога не далі – ніхто ня ведаў, дзе зараз Кадзухіко…
- Перагледзьма, што нам вядома, - сказаў Якумо, пазяхаючы. – Раскажы мне дэталёва аб гэтым іхнім выпрабаваньні мужнасьці.
Харука ўзгадала ўсё, што ведала, і зноў распавяла аб прыгодзе, якую ўчынілі сабе трое маладых людзей.
Якумо бачыў некалькі падазораных момантаў у гэтай гісторыі, але Харука ведала справу толькі са словаў Юіт’і, таму ўсё, што ёй зараз заставалася - пераказаць падзеі так падрабязна, як яна магла. І нават, калі б патрабавалася нешта ўдакладніць, спытаць Юіт’і яны не маглі, бо ён загінуў учора на станцыі.
Гэта было незвычайна для Якумо – не перапыняць Харуку, але ён сапраўды сядзеў і моўчкі слухаў яе. І ўсё ж, нягледзячы, што хлопец не прамовіў ані слова, задвалася, што ён заўважыў у гісторыі нешта дзіўнае.
- Хэй, што мы будзем рабіць далей?
- Паспрабуем высьвятліць, кім быў той дух, што захапіў цела тваёй сяброўкі.
- У цябе ёсьць нейкія зачэпкі?
- Ня ведаю, ці ёсьць…
- Ты зноў размаўляеш акалічнасьцямі!
- Ну, гэты сьвет поўны няпэўнасьцяў!
Якумо ўжо накіраваўся ў бок універсітэцкай бібліятэкі. Калі ён увашоў, зрабіў заўвагу, што паліцы тут зроблены так, каб іх было магчыма перасоўваць.
- Мы маем шукаць тут?
- Мая інтуіцыя падказвае, што дух, які захапіў тваю сяброўку, раней быў кімсьці з тутэйшых студэнтаў.
- Ты ж не зьбіраешся пераглядаць увесь гэты архіў, ці не?
- Зьбіраюся… У іх тут захоўваюцца сьпісы ўсіх навучэнцаў, правільна?
- На гэта спатрэбяцца тыдні! Ты як мяркуеш, колькі людзей паспела павучыцца ў гэтым Універсітэце да сёньня?
Харука накіравалася ў найаддаленую частку бібліятэкі і села за адзіны ў гэтым памяшканьні кампутар, які там стаяў. Калі кампутар уключыўся, на экране зьявіўся надпіс: “Калі ласка, увядзіце пароль”. Дзяўчына хутка набрала нейкія дзевяць літар і спакойна зайшла ў сістэму. Якумо моўчкі назіраў за яе дзеяньнямі, але па ягонаму позірку было бачна, што ён жадае тлумачэньняў.
- Прошлым годам каледж вырашыў перавесьці архіў у электронны стан, і, з нагоды, што ім не хапала свабодных рук, яны прыцягнулі да дапамогі некаторых студэнтаў.
- Ты была адной з тых, хто займаўся гэтай справай?
- Ага! І наўрад ці яны зьбяруцца зьмяніць пароль яшчэ год дзесяць.
- Ахова бясьпекі тут проста казачная!
- Што тут сапраўды казка, гэта тое, як лёгка можна прагледзець усе файлы! – Харука адгукнулася з сарказмам. Ёй трэба было кампенсаваць сабе два дні прыніжэньняў з боку Якумо. Зараз той выглядаў нязвыкла ціхім. Але, здаецца, пад гэтай спакойнай паверхняй віраваў сапраўдны хаос.
Харука адчыніла сьпіс студэнтаў. У базе захоўваліся імёны, адрасы, даты нараджэньня, кантактныя нумары, спецыялізацыя і г.д.
- Тут ёсьць нават фатаграфіі? – зьдзівіўся Якумо, зірнуўшы на экран.
- Гэта нядаўна дадалі... Як імя асобы, што ты шукаеш?
- Юр’і. Я ня ведаю, якімі кандзі гэта пішацца.
Харука набрала “Юр’і” у акне пошука, але ў выніку атрымалася болей за 200 запісаў.
- Будзе надта доўга шукаць, праглядаючы кожную картку. Ці ёсьць якія-небудзь удакладненьні?
- Пол жаночы.
- Гэта я ведаю.
- У яе радзімка пад вокам.
- Па гэтай прыкмеце пошук зрабіць не магчыма.
Якумо, здаецца, ня меў, што сказаць.
Харука замардавала свае мазгі, спрабуючы прыдумаць нешта, але аніводнай вартай ідэі ёй у галаву так і не прыйшло.
Нечакана Сайтоо пстрыкнуў пальцамі:
- Ці магчыма праверыць студэнтаў, якія былі выключаны, альбо часова адсутнічаюць ва Ўніверсітэце?
- Такое павінна быць прадугледжана.
Харука зноў пачала задаваць умовы пошуку. Гэтам разам сьпіс складаўся толькі з дзесяці запісаў, так што яна пачала правяраць іх, адзін за адным.
- Стой! – сказаў Якумо.
Сінохара Юр’і, спецыялізацыя – літаратура, педагагічны факультэт, часова адсутнічае.
Яна насіла акуляры з тоўстымі лінзамі і на фатаграфіі нізка нахіліла галаву, нібы ёй не падабалася, каб на яе глядзелі. Дзяўчына пакідала ўражаньне нервовае і непакойлівае.
- Я… яе ведаю! – Харука была зьбянтэжана, нават яе голас прагучал ніжэй звычайнага.
- Сяброўка?
- Не, толькі аднакурсніца. Я зь ёю ніколі сапраўды не размаўляла, толькі бачыла некалькі разоў. Яна нечакана спыніла наведваць заняткі зь месяц таму… Здаецца, яна зьнікла. Яе бацькі зьвярталіся з заявай у паліцыю. Аб гэтым некаторы час хадзілі размовы па кампусу.
Гэта ўжо нельга было лічыць простым супадзеньнем. Павінна быць нейкая сувязь.
- Я думаю, Такаока-сэнсэй будзе нешта ведаць аб гэтым!
Нягледзячы на тое, што голас Харукі зьвінеў ад узрушанасьці, Якумо працягваў маўчаць. Ён заткнуў сваё вуха ўказальным пальцам, усім сваім выглядам дэманструя: “Ты сапраўды зьвяга!”
- Калі ласка, патлумач мне спакойна. І, дарэчы, хто такі Такаока-сэнсэй?
- Ты ўжо забыўся?! Гэта той настаўнік, якога мы ўчора сустрэлі на станцыі. Такаока-сэнсэй. Ён таксама куратар майго кляса.
- Гучыць неяк ненадзейна.
- Такое ўражаньне, што ў цябе аб усіх людзях адмоўнае меркаваньне.
- А ты давяраеш усім сустрэчным?
- Акрамя цябе, усім.
- Я ганаруся такім прывілеем.
Не зьвяртаючы ўвагі на Харукіны спробы насьмешнічаць, Сайтоо дастаў з кішэні свой мабільны і камусьці патэлефанаваў.
- Прыкры лузер! – прамармытала Одзава яму ў сьпіну. Але хлопец гэта пачуў: слухаючы сігналы ў мабільніке, ён абдарыў яе выразным позіркам.
- …Го'тоо-сан?... – Якумо пачаў размаўляць з тым, хто зьняў трубку на тым канцы.
Нават ня чуючы адказаў другой асобы, Харука ўхапіла агульнае ўяўленьне аб тэме: Якумо жадаў, каб суразмоўца знайшоў інфармацыю на Сінохара Юр’і.
- Каму ты тэлефанаваў? – спытала дзяўчына, калі Сайтоо скончыў размову.
- Сябру.
- І гэты чалавек можа здабыць інфармацыю аб зьнікшых асобах?
- Калі б не, дык я б яму не званіў .
І што гэта за сябар такі, што па адзінаму званку можа выдаць падрабязнасьці зьнікненьня чалавека? Празорца, ці што?
Пакуль Харука была ў сваіх разважаньнях, Якумо адчыніў дзьвер і пайшоў зь бібліятэкі. "Ну вось, зноў тое ж самае!" Нават калі дзяўчына была раззлавана, ёй нічога не засталося, як пабегчы за ім.
- Харука!
Яна пачула, як нехта паклікаў яе, калі яна выскачыла з бібліятэкі. Азірнуўшыся, Одзава ўбачыла чалавека, аб якім яны толькі што размаўлялі: Такаока-сэнсэй ішоў да яе.
- Сэнсэй… - Харука разгубілася: ці ня варта ёй даганяць Якумо? Але ўсё ж вырашыла спыніцца і пачакаць Такаоку.
- Табе, напэўна, зараз цяжка...
- Калі параўноўваць са мной, дык Вам, Такаока-сэнсэй, напэўна, нашмат цяжэй. І фізічна, і душэўна.
Раўнуючы з учарашнім, Такаока выглядаў схуднелым і змораным, што было зразумела, калі ўлічыць, што гэта ягоны студэнт скончыў жыцьцё самагубствам. Настаўнік намагаўся ветліва усьміхнуцца Одзаве, і яна ня ведала, як сябе паводзіць.
- Усё ня так дрэнна, як ты ўяўляешь, але, зразумела, добрага таксама нічога няма, - Такаока паспрабаваў выглядаць меней засмучоным, але гэта выклікала толькі больш жалю да яго. – Справа ў тым, што ў гэткіх абставінах нельга прымушаць сябе рабіць нешта.
- Гэта і вас датычыць, сэнсэй.
- Так, ты маеш рацыю, - Такаока прымусіў сябе ўсьміхнуцца і адказаць, але пасьпяшаўся пайсьці ад Харукі.
- Эм… Сэнсэй! – дзяўчына крыкнула яму наўздагон.
- Што такое? – Такаока спыніўся і азірнуўся на яе.
- Нічога, проста…
Харука ня ведала, што сказаць. Яна хацела распытаць настаўніка пра Юр’і, але ня ведала, ці варта гэта рабіць зараз.
- Што ня так? Калі ў цябе ёсьць, што сказаць, дык кажы! – гэта прагучала так, нібы Такаока ведаў пачуцьці Одзавы і падбадзёрываў яе, таму Харука адчула, што слухаецца гэтага загада.
- Сэнсэй, ці Вы памятаеце Сінохару Юр’і?
- А, ты кажаш пра студэнтку, якая тэрмінова адсутнічае?
- Так, яна лічыцца зьнікшай.
- Дык вось што такое… Але чаму ты раптам аб ёй пытаешся? – Такаока выглядаў зьдзіўленым, а Харука ня ведала, што адказаць.
- Я зараз не магу Вам нічога распавесьці, але здаецца, што тое, што здарылася зь Юіт’і, можа быць неяк зьвязана зь ёю… Сэнсэй, Вы што-небудзь можаце ўзгадаць пра Сінохару Юр’і?
- Пра яе… - Такаока пацёр падгардзёлак, нібы шукаючы зачэпкі ў памяці.
- Любая дробязь варта, - імкнучыся дапамагчы настаўніку ўспомніць што-небудзь, Харука пачала пералічваць магчымыя варыянты:
- Напрыклад, перад тым, як яна зьнікла, ці не было ў яе нейкіх блізкіх адносінаў…як, прынамсі, пакаханка, альбо…
- Пакаханка?…- здаецца, Такаока ўзгадаў штосьці: выраз ягонага твару на ймгненьне зьмяніўся.
- Вы нешта ўспомнілі?
- Так, так, Сінохара мела пакаханка. Здаецца, гэта Аідзава, на курс старэйшы за цябе.
- Аідзава? Вы маеце на ўвазе Аідзаву-сэмпая з аркестра?
- Так! Гэта ён.
Харука страціла словы ад зьбянтэжанасьці. Яна ж ведала таго, каго назваў Такаока! Гэта не магло быць простым зьбегам выпадковасьцяў.
- Прабачце, але мне трэба йсьці, да пабачэньня! – Одзава, ачуўшыся ад свайго аслупяненьня, разьвіталася і пабегла па калідоры.
Нешта ва ўсім гэтым было падазоранае. Мабыць, Аідзава зможа нешта прасьвятліць для іх.
Харука завярнула на першым павароце калідора.
- І куды ты гэтак сьпяшаешся?
Нечаканы голас вымусіў дзяўчыну затармазіць і павярнуцца. Гэта быў Якумо, які стаяў, прытуліўшыся да сьцяны.
- А! – Харука спатыкнулася і амаль ня ўпала, на шачасьце змагла неяк утрымацца на нагах, але адчувала цяпер сябе няёмка.
- Я чуў большасьць з вашай размовы.
Гэта азначала, што ў яго вельмі добры слых. Але, калі Якумо ўсё чуў, тады гэта спрашчала тлумачэньні:
- У гэтага духа… У сэнсе, у Юр’і, быў пакаханак. Гэта Аідзава Тэцуро.
- Ці я табе не казаў, што я чуў?
“Ну дык прынамсі выглядай хоць крыху зьдзіўленым!” – Харука ледзь утрымалася ад крыку.
- Аідзава Тэцуро-сэмпай – гэта быў той, хто расказаў мне пра цябе! Ці ты ня думаеш, што ўсё гэта не выпадкова?
- Я думаю, што ты пачала сябе паводзіць у мільёны разоў дзіўней за ранейшае.
Якумо пайшоў па калідоры.
Працяг - тут
by Manabu Kaminaga
пераклад на ангельскую - Baka-Tsuki Translation Project
пераклад на беларускую - y.k.Kaede
...Трое студэнтаў намерыліся выпрабаваць сваю падмацаваную алкаголем мужнасьць, наведаўшы закінуты “дом з прывідамі”, што стаіць па-за ўніверсітэтам. Але яны не разлічвалі, што сапраўды напаткаюць нешта звышнатуральнае… Ці тое, што зь імі здарылася, мае іньшае тлумачэньне?.. Каб выратаваць сваіх сяброў, студэнтка Одзава Харука зьвяртаецца ва ўніверсітэцкую Суполку Аматараў Кіно, адзіны ўдзельнік якой, нейкі таямнічы Сайтоо Якумо, нібы вядомы сваімі парапсіхалягічнымі здольнасьцямі. Нягледзячы, што хлопец, як падаецца, насамрэч звычайны махляр, да таго ж, ня вельмі зацікаўлены ў тым, каб займацца справай, Харука ўсё ж прымушае яго дапамагаць. На яе зьдзіўленьне, у цяг сумеснай працы высьвятляецца, што Сайтоо-кун сапраўды мае дачыненьне да звышнатуральнага, ды й сваёй сьледчай славе цалкам адпавядае.
З гэтых падзей пачынаецца крыху дзіўнае супрацоўніцтва паміж Харукай і “Паранармальным дэтэктывам” Якумо.
Том 1. ЧЫРВОНАЕ ВОКА БАЧЫЦЬ
Уступ. чытаць далей
Тым днём, яшчэ з досьвітку, шчыльныя намёты хмараў схавалі сонца.
Быў самы поўдзень, але неба агортвала цемра і смуга, і ў радзільным пакоі панавала цяжкая атмасфера. Ііда Ёко нервавалася нават болей за цяжарную жанчыну на бальнічным ложку, з таго, што акрамя яе і доктара Кіносіта тут нікога не было.
Сёньня Ёко мела ўпершыню прыняць дзіця самастойна. Для яе гэта было цяжкім выпрабаваньнем, але акрамя яе не было каму. Сёньня ня быў дзень, калі цяжарная мела наражаць, і дасьведчаная старэйшая сястра – Мацумото – ўзяла адпачынак з нагоды Сьвята О-Бон і ад’ехала на вакацыю яшчэ ўчора. Гэта б ня выклікала ўскладненьняў у муніцыпальным шпіталі, але тут, у прыватнай клініцы, персаналу не хапала.
Да таго ж, нараджаць жанчына павінна была толькі праз два тыдні, але гэтай раніцай воды нечакана адышлі, і яна была даслана ў бальніцу спешным чынам.
Кіносіта паглядзеў на нервуючую Ёко цяжкім позіркам, нібы папярэджваючы яе: “Не дазваляй пацыенту бачыць тваю разгубленасьць”. Ён ня памятаў, колькі разоў казаў ёй: “Калі сястра нервуецца, гэта перадаецца пацыентам”. Непакойлівая ад прыроды Ёко ведала гэта добра, але па-ранейшаму нічога не магла зрабіць, каб схаваць свае эмоцыі.
Сястра мітусьліва абцёрла цяжарнай пот.
- Усё добра, яшчэ крышачку, пастарайцеся, - сказала яна, намагаючыся пасьміхнуцца, але ведала, што наўрад ці ў яе гэта атрымалася.
Цяжарная зьвяла бровы ў грымасе болю і сьціснула падлакотнікі так моцна, што закалацілася.
“ААААА АААА!” – лямант быў падобны на крык дзікага звера.
Незнаёмы жах пракраўся па пазваночніку Ёко. Яна не магла зразумець, што менавіта яе палохае.
- Галоўку ўжо відаць, патужцесь яшчэ крыху! – сказаў Кіносіта.
Але, здаецца, цяжарная ня чула яго словаў.
- Галоўку дзіця ўжо відаць, яшчэ крышачку патужцесь! – прашаптала Ёко на вуха жанчыне і пачула ад той палёгку. Яшчы крыху! Яшчэ кышачку, і яна нарэшце будзе вольнай ад гэтага зморчнага пакою. Ёко таксама пачала крыху супакойвацца.
- Уздых, выдых, уздых, выдых….
Сястра паклала далонь на плячо парадзіхі і прымусіла яе паўтараць дыхальныя практыкаваньні зноўку і зноўку: яна спрабавала супакоіць гэтым ня толькі жанчыну, але і сябе.
- Уздых, выдых, уздых, выдых…. – цяжарная паўтарала разам з Ёко.
Яшчэ крыху! Ячшэ крыху – і гэта скончыцца!
- Тужцеся яшчэ! – падбадзёрыла Ёко больш камандным тонам.
Выконваючы яе словы, жанчына сабрала ўсю сваю моц, яе цела перакрывілася ад напругі.
- ААААААА!
Для Ёко гэта прагучала больш балюча за крык паміраючага.
- Уаааа… - плач немаўляці прарэзаў радзільны пакой.
- Цудоўна, - сказаў Кіносіта.
Сястра дазволіла сабе ўздыхнуць з палёгкай.
- Дзякуй богу, Вы паспяхова атрымалі сваё дзіця, - прамовіла яна, абціраючы з жанчыны пот. Верагодна, з-за зьнясіленьня, але тая не адказала сястры; толькі пазірала ў столь пустымі вачыма. Але нейкім чынам паразуменьне, што яна толькі што дала новае жыцьцё, нарэшце дайшло да яе, і сьлёзы пакаціліся па твары.
Жанчына дала волю сваім сьлязам. І Ёко зразумела, што таксама плача.
- Як то магчыма, дзіця… - Кіносіта няўрокам прамармытаў.
Што здарылася? Што гэта азначае?
- Ііда, дай мне сьвятло.
Ёко ня мела часу, каб задумацца аб словах Кіносіты; ён даў ёй загад. Яна паспешна прыбрала свае сьлёзы рукавом, адначасова падносячы фанарык доктару.
Звычайна спакойны і сабраны, Кіносіта зараз быў напалоханы. Ён згроб фанарык з рук сястры і скіраваў рэзкі сьвет у твар дзіцяці.
- Што там?
Кіносіта не адказаў.
Роды былі пасьпяховыя, дык што можа быць не ў парадку? Ёко ўгледзелася ў дзіцяня.
- А!
Яна ўскрыкнула, адступаючы назад, выпадкова зачапіла каталку; з той зваліўся латок - і з рэзкім гукам ляснуўся аб падлогу.
Ёко не магла паверыць сваім вачам. Ці гэта сьвятло яе блытае? Яна аглядзела дзіцячы твар зноўку, але, колькі б яна гэта не рабіла, нічога не зьмянялася. Гэта ня быў падман зроку ці віна асьвятленьня. Вока дзіцяці сапраўды…
- Доктар, гэта…
- Ціха! Мы ня можам палохаць пацыентку! – Кіносіта адчытаў падначаленую жорсткім голасам.
- Але, доктар…
- Ііда!
Грубы тон урача спыніў яе, Ёко замоўкла, але было ўжо позна.
- Дзіця, маё дзіця… - жанчына на парадзільным стале спрабавала выпрастаць рукі.
- З вашым дзіцём усё добра. Калі ласка, супакойцеся!
Ёко хутка вярнулася да жанчыны і ухапіла яе за руку, каб даць пачуцьцё падтрымкі. Яна спрабавала супакоіць пацыентку мяккім голасам, але не магла схаваць уласнае хваляваньне. І жанчына яго заўважыла.
- Дзіця, маё дзіця… - яна паўтарала гэта зноў і зноў, як замову. Нібы адгукаючыся на пачуцьці маці, немаўля зарумзала яшчэ гучней. Разам гэта стварала вельмі нервуючае асяродзьдзе.
- З вашым дзіцём нічога дрэннага. Калі ласка, супакойцеся.
- Зь дзіцём сапраўды ўсё добра?
Пытаньне вымусіла Ёко скавацца зь няёмкасьці: яна ня ведала, як адказаць. Дзіцянё было здаровае, яму нічога не пагражала, але…
- Усё цудоўна, дзіця цалкам здаровае, - адказаў Кіносіта; Ёко зьдзівілася, ці не падалося ёй гэта.
Яна меркавала, што лепей маці не бачыць дзіцяня, але доктар, трымаючы немаўля на руках, спакойна наблізіўся да жанчыны.
Усе знакі турбот пакінулі твар маці. Замест іх зьявілася цёплая ўсьмешка ад таго, што яна ўпершыню бачыць сваё дзіця.
Ёко адцягнула Кіносіту ў бок і прашаптала яму:
- А ці варта?
- Варыянту няма, мы ўсё адно ня зможам утойваць вечна.
Доктар меў рацыю. Маці так ці йнакш даведаецца, раней ці пазьней. Нават, калі яны схаваюць гэта зараз, потым усё роўна выкрыецца. Ёко не змагла знайсьці супярэкі.
Кіносіта перадаў немаўля жанчыне, і тая яго прыціснула да сябе. Яе твар адлюстроўваў неверагоднае шчасьце, сьлёзы радасьці беглі па шчаках.
- Ах, дзіця маё…
Маці ўпершыню паглядзела свайму дзіцяці ў твар.
Гэта… Яна застыла, на вачах бялеючы да колеру попела, нібы разам зьнікла ўся кроў.
- Не!
Яе крык працяў радзільны пакой.
Толькі нарадзіўшыся, дзіця адразу расплюшчыла адно вока, левае. І раёк гэтага вока выблісківаў раз’юшаным полымем, ён быў зьзяючага чырвонага колеру.
Справа 1. Замкнёны пакой.
чытаць далей: ч.0 - 3
На ўскрайку ўніверсітэцкага кампуса ёсьць лес. Нічога дзіўнага, бо навокал узьнімаюцца дзікія горы.
У глыбіні лесу стаіць пабудова з бэтона. Навошта яе ўвогуле ўзводзілі, ніхто цяпер ня ведае, але зараз гэта проста занядбаны будынак.
Паколькі ён схаваны ў гушчары, дык студэнты, калі б дакладна выконвалі ўніверсітэцкія правілы, ня ведалі б нават пра ягонае існаваньне. Аднак пагаворка аб прывідах у “доме, дзе нячыста” не спыняе вандраваць.
Распавядаюць, нейкі студэнт бачыў чалавечую постаць ля закінутага дома; ён спрабаваў яе прасачыць, але тая растала ў паветры! Іншы студэнт, мінаючы гэты будынак, нібы чуў надрыўны лямант: “Памажыце! Памажыце!”. А хтосьці кажа, што голас зусім не прасіў дапамогі, а праклінаў, абяцаючы: “Я заб’ю цябе!”
Вось як. Чуткі гэткага кшталту зрабіліся шырока вядомыя.
У закінутым будынку ёсьць замкнёны пакой. Жалезная дзьвер яго крэпка-надзейна зачынена. Ніхто ня ведае, што ў тым пакоі. Бо аніводны, хто ўвайшоў туды, ніколі болей ня выйшаў.
1.
Халодны, прарэзьлівы вецер прагнаў хмары, і празрыста-блакітная поўня ясна зазьзяла ў начным небе - сёньня зусім круглая.
Людзі жартуюць, што месяцовы цень здольны паглынаць гукі, але цішыня гэтай ночы мімаволі прымушала верыць у гэтую казку.
Выпіўшы ў бары, Мікі, Кадзухіко і Юіт’і спазніліся на апошні цягнік і пачалі меркаваць, як ім пабавіць час да першага ранішняга рэйсу.
І вось, нехта ўзгадаў шырока вядомую легенду студгарадка.
Пагаворку чулі ўсе, але ніхто не спрабаваў яе праверыць.
“Пойдзем прабачым, ці ёсьць у тых чутках праўда,” – прапанавала Мікі. Кадзухіко зь Юіт’і пагадзіліся.
І яны падаліся ў глыбіню начнога кампуса.
Праз вароты, мінаючы будынкі інтэрната, і нарэшце ў лес. Адводзіць у бокі гальлё, прабіраючыся па сьцежцы між дрэваў – гэта выглядала сапраўднымі прыгодамі.
Між тым высьветлілася, што ісьці па лясной сцяжыне цяжэй, чым яны ўяўлялі. Усе добра спатнелі, пакуль намагліся дабрацца да закінутага дома, і алкаголь выветрыўся з арганізмаў.
Так што, Мікі ўжо не была так захоплена ідэяй, як раней, і пачала шкадаваць аб сваім рашэньні.
Той самы будынак быў нізкім, з плоскім дахам, і зроблены цалкам з бэтона: калі параўнаць са звычайнымі гісторыямі аб таямнічых дамах, дык гэтая бэтонная каробка проста расчароўвала.
Юіт’і выказаўся, што, калі ўжо яны зрабілі такую рэдкасьць, як прыйшлі сюды, дык трэба хоць нарабіць здымкаў на ўспамін.
Скарыстаўшы “закінуты будынак” у якасьці фону, Кадзухіко зьняў першае фота. Асьляпляльна белая ўспышка камеры раскідала рэзкія цені па аблупленых сьценах.
Наступным, Кадзухіко і Мікі сталі разам, пасьміхаючыся, і Юіт’і сфатаграфаваў іх. Камера зноў выбліснула зыркім сьвятлом.
Бразг!
Раптам прагучаў лязгат мэталя аб мэталь.
Мікі сьцепанулася.
- Хлопцы, вы нешта чулі?
Дзяўучына агледзелася. Кадзухіко і Юіт’і таксама азіраліся, прыслухоўуваючыся.
Шорг-шорг.
Яны чулі толькі шамаценьне галля, што хістаў вецер.
- Я нічога ня чуў, - адгукнуўся Юіт’і.
- Что зрабілася? Ты ж сама прапанавала прыйсьці сюды, а цяпер забаялася? – паддражніў Кадзухіко.
Юіт’і не стрымаўся і зарагатаў у голас. Мікі кінула на яго раззлаваны позірк.
Каб даказаць, что яна не баіцца, дзяўчына павяла іх да ўваходу ў будынак.
- Тут зачынена, - Мікі паторгала зайржавелы замок.
Кадзухіко паспрабаваў адкрыць яго, але нічога не атрымалася.
- Дзякуй, што я асабіста падрыхтаваўся да гэткіх праблемаў, глядзіце і вучыцеся!
Юіт’і выцягнуў з кармана штаноў загнутую жалязяку.
- Гэта што яшчэ? – спытаў Кадзухіко.
- Я ж казаў, глядзіце і вучыцеся. Во... Хэй, Кадзу, падсьвяці мне сюды!
Сябар зрабіў, як прасілі, і пстрыкнуў сваёй запальніцай, трымаючы яе бліжэй да іржавага замка. Юіт’і прысеў на калені перад замком і запусьціў сваю жалязяку ў шчыліну для ключа.
- Што ты робіш?
- Ты зараз не пытай, потым зразумееш.
Юіт’і калупаўся пару хвілінаў, потым механізм ледзь чутна скрыгатнуў. Хлопец правярнуў замок і лёгка расхінуў дзьверы.
- Ваў, ты круты пацан! – Кадзухіко быў сапраўды ўзрушаны.
- З адпаведным інструмэнтам кожны зможа, - Юіт’і не стрымаўся павыхваляцца.
- Дзе ты гэта надыбаў?
- У Інтэрнэце. Я табе потым адрас кіну. Зараз пойдзем унутар.
Хлопцы ўвайшлі першымі. Мікі, якой зусім не падабалася застацца абмінутай, памкнулася іх нагнаць.
Халодны вецер захіснуў ў дом, узняў тоўсты слой пылу з падлогі. Унутры было значна цяплей, чым знадворку, але гэтак цёмна, што яны ня бачылі ўласныя рукі.
Кадзухіко зноў дастаў запальніцу, але трапёткі агеньчык не дапамог разгледзець нават увесь пакой.
Раптам – белы выбліск.
І Мікі падскочыла ад жаху.
Юіт’і не мог не пахмыліцца, гледзячы на яе запалоханы твар, бо нечаканае сьвятло было ад успышкі ягонай фотакамеры.
- Нам трэба вяртацца, - сказала Мікі.
- Што такое? Хочаш зьбегчы? - Кадзухіко і Юіт’і прамовілі адначасова.
- Але… Але, у мяне гэткае пачуцьце, нібы нехта назірае за намі з таго моманту, як мы ўвайшлі сюды.
Мікі моцна сьціснула далонь Кадзухіко, нібы шукаючы заступы.
Утраіх яны ўтаропіліся ў навакольны змрок, але ня здолелі разгледзець нічога. Цемра агарнула ўсю прастору, пазбавіла іх магчымасьці бачыць.
- Няма тут нічога, не турбуйся.
Заверыўшы гэтак Мікі, Кадзухіко пачаў прабірацца ўздоўж сьцяны.
- Хэй, калі нешта здарыцца, ты павінны абараняць мяне, так? – прамовіла Мікі, трымаючыся за руку Кадзу.
- Згода, можаш на мяне разлічваць.
Хлопец паляпаў Мікі па плячы, адказваючы ёй у фрывольным тоне, і зноў пакрочыў наперад.
Пакой, у які яны трапілі праз галоўную дзьвер, быў шырынёю хіба што з увесь паверх, а, перасёкшы яго, сябры высьвятлілі, што зала працягваецца калідорам. У гэтым праходзе дваім было б ледзь разьмінуцца. Дзьверы па абодвух баках калідора йшлі з аднастайным прамежкам, і за кожнай быў пакой памерам з чатыры татамі [* каля 6.5 м2]. У гэтых пакоях нічога не было, акрамя ложка.
Трое маладых людзей прабіраліся, кранаючыся сьценаў, іх мэтай быў замкнёны пакой наперадзе.
Яны прайшлі цалкам калідор, да канца, і вось нарэшце дасягнулі наканаванага месца.
Ад гэтага пакою па сьпінах прабягаў халадок. Пакой адрозніваўся ад астатніх: жалезная дзьвер выглядала цяжэйшай, і акно на ёй было умацавана кратамі.
Акрамя замка, тут былі яшчэ тоўстыя ланцугі, і – у дадатак да ўсяго – кодавы замок.
- Не, гэтую я ніяк не адчыню, - прамовіў Юіт’і, калі ўбачыў усё гэта.
- Цікава, што там унутры.
Кадзухіко прыўзняўся на дыбкі і паспрабаваў зазірнуць праз краты, але там была толькі цемра.
- Бачыш што-небудзь?
- Надта цёмна, ніхрана ня бачна.
Кадзу ўжо быў гатовы кінуць гэтыя спробы…
... Бразг!
У самай сярэдзіне цемры - там нешта было. Яно рухалася ў куце пакою, дзе цені былі найгусьцейшымі.
Хлопец напружана ўгледзеўся ў тое месца.
Гэта былі вочы!
Кадзухіко й істота ў змроку сустрэліся позіркамі; вочы, што глядзелі зь цемры, выглядалі нечалавечымі; налітыя крывёй, яны, падавалася, гатовы былі паглынуць усё; вочы, поўныя нянавісьці.
Кадзухіко дзіка ўскрыкнуў і, шарахнуўшыся, упаў сьпіной на падлогу.
- Што такое, што здарылася?
Але ён не зьвяртаў увагі на пытаньні; цень звышнатуральнага страху скажаў ягоны твар. Хлопец спрабаваў нешта прамовіць, аднак толькі хапаў ротам паветра. Замест словаў адзіны прыдушаны хрып выходзіў з горла.
З дапамогай сябра, у рэшце рэшт змог падняцца на ногі.
- Што ты бачыў? - запытаў Юіт’і.
Кадзухіко павярнуўся да дзьверы. Юіт’і таксама. І ў наступны момант яны замёрлі, працятыя ўбачаным.
З прасьвету ў кратах да іх пацягнулася бледная белая рука. Гэтая рука, што не належыла жывой істоце, схапіла Мікі.
Дзяўчына была напалохана да паўсьмерці: абодва яе сябры былі перад ёю, тады хто сьціскае яе плячо? Ёй не хапала мужнасьці, каб азірнуцца і паглядзець, чыя гэта рука. Здавалася, нібы ўся яе кроў разам замёрзла, так што Мікі не магла нават крычаць.
Дзяўчына паспрабавала пераадолець гэта, пацягнуцца за дапамогай. Яе рукі дрыжэлі, але Юіт’і і Кадзухіко былі ўжо напалоханы да аслупяненьня і не маглі паварушыцца.
- … Прашу вас… Памажыце... Дапамажыце мне… - выдавіла Мікі дзяркатым голасам.
Юіт’і пацягнуўся да яе, спрабуючы адштурхнуць дзяўчыну ад дзьверы.
Але там, у наступнае імгненьне ------
З-за кратаў пара вачэй, што маглі вырваць з чалавека душу, зірнула на іх.
“Уваааа------“
Кадзухіко і Юіт’і раптам страцілі апошнюю рацыю. З крыкамі “Забіваюць! Кроў!” яны кінуліся прэч, нават не азірнуўшыся.
- Чакайце! Не!! Не пакідайце мяне тут!!!
Сэрца Мікі сьціснула роспач. Ніхто яе ня чуў…
Аднак, з гэтага справа толькі пачынаецца.
2.
Одзава Харука мела намер пабачыць нейкую асобу, аб якой ёй распавёў сэмпай з яе аркестра, Аідзава. Яна накіравалася ў двухпавярховы будынак па-за навучальным корпусам В. Абодва паверхі гэтага будынку былі падзеленыя на мноства невялікіх пакояў, якія прызначаліся для студэнтскай пазакляснай дзейнасьці. Мэтай Одзавы быў найаддалены пакой у глыбіні першага паверха.
“Суполка Аматараў Кіно”.
Харука праверыла шыльду, перш чым пагрукаць у дзьверы, але ніхто не адказаў. Яна дадала: “Добрай раніцы!”. Але водгуку па-ранейшаму не было. Таму, хоць і ведаючы, што гэта недалікатна, яна штурхнула дзьвер і зазірнула ў пакой.
Апынуўшыся з іньшага боку дзьверы, Харука зразумела, што яна бачыць перад сабой высокага хударлявага мужчыну: белая кашуля, неахайна абвісаючая з плячэй; валасы, ўскудлачаныя так, нібы ён толькі прачнуўся. Хоць апошнім часам наўмысная непрыбранасьць зрабілася моднай, але прычоска гэтага хлопца відавочна знаходзілася ў такім стане таму, што ён не падбаў скарыстацца грабянцом пасля таго, як выбраўся з ложка. Бледны як сьнег твар, сонная лянота ў вачах. Гэты позірк і выгляд прымусілі Харуку згубіць словы.
- Вітаю……Прабачце……
- Зачыні дзьвер, калі ўвайшла, - перарваў яе хлопец.
Одзава не знайшла лепшага, як паслухацца, старанна зачыняючы дзьверы за сабою.
Высьветлілася, што акрамя гэтага мужчыны, у пакоі знаходзіліся яшчэ двое. Яны глядзелі на карту - пяцёрку віноў, - якую трымалі перад сабою так, каб той чалавек ня бачыў, што на ёй.
Харука паспешліва рушыла далей у пакой. Яна ўжо намерылася сесьці на крэсла, якое паказаў хлопец, але спынілася, нахмурыўшы бровы: "Ён насмеліваецца садзіць людзей на нешта гэткае?!"
Крэсла пакрываў слой пылу – такі тоўсты, што немагчыма было разабраць, якога яно сапраўды колеру. Прымушаць дзяўчыну, нават, калі яна, як зараз, у джынсах, сядаць на гэткае –трэба сапраўды мець нахабства! Але ўголас Харука не сказала нічога, проста засталася стаяць, чакаючы.
Тым часам, хлопец заплюшчыў вочы, паціраючы бровы пальцамі, як бы аб чымсьці разважаючы. Крыху пагадзя, ён зноў паглядзеў на суразмоўцаў і прамармытаў:
- Пяцёрка віноў.
Ён назваў правільна! Ваў! Карта, якую трымалі тыя двое, сапраўды мела малюнак з пяцьцю чорнымі “джаламі”. Харука не змагла стрымаць свайго захапленьня, але мужчыны толькі раззлавана забуркаталі і шпырнулі карту на стол.
- Чорт! Ты зноў здагадаўся!
Мармочачы праклёны, адзін зь іх выцягнуў з кішэні тысячу енаў, кінуў банкноту на стол – і абодва яны пайшлі прэч.
- Калі ласка, прысядзь. Ты маешь нешта мне распавесьці? – спытаў хлопец пасля таго, як шырока пазяхнуў і схаваў грошы ў кішэню.
Харука прысела на месца, якое пакінулі папярэднія госьці. На гэтым крэсле пылу не было, аднак у астатнім выгляд быў ня лепей, чым у першага.
- Выбачайце, ці ня будзеце Вы Сайтоо Якумо?
- Не “ня будзеце”; а ўжо ёсьць. Сайтоо Якумо.
Харука чула ад сэмпаеў свайго курса, што Якумо з “Суполкі Аматараў Кіно” мае парапсіхалягічныя здольнасьці – накшталт таго, як ён зараз адгадаў карту; відавочна, гэта павінна мець дачыненьне да звышнатуральнага.
- Ну, дык што? – Якумо чакаў працягу размовы.
- Праўду кажучы, мне параілі сюды прыйсьці знаёмыя са старэйшага курса.
- Хто менавіта?
- Аідзава-сэмпай.
- Ня ведаю такога. Хто ён?
- Э?
Харука пачула сябе вельмі зьбянтэжанай. Гэты хлопец нават ня ведаў тую асобу, што накіравала яе сюды! Дзяўчына ніколі не чакала, што гэткае можа здарыцца.
- Праехалі. Гэта не істотна, хто пра мяне сказаў. Лепей адкажы, навошта табе спатрэбілася мая дапамога?
- Угу…Справа такая. У мяне ёсьць сяброўка, якая трапіла ў вельмі дрэнную сітуацыю, і я дачула, што Сайтоо-сан ёсьць вельмі дасьвечаны наконт гэткіх рэчаў, таму падумала, што Вы зможаце дапамагчы……
(!)
- Як ты ўсё скамячыла, дык я наўрад ці разумею, аб чым гаворыш. Што ты маеш на ўвазе пад “гэткімі рэчамі”?
- Вой, прабачце. Я зараз патлумачу. Без блытаніны.
- Дарэчы аб “блытаніне”... Ты хто такая?
Гэты хлопец сапраўды ўмеў раззлаваць! У Харукі ўжо склалася ўражаньне наконт яго. Відавочна, ён заўсёды мае гэткі заспаны выгляд, і ён песьціць уласнае самалюбства, выводзячы людзей з сябе.
- О! Я Одзава Харука. Я навучаюсь на другім курсе па спецыяльнасьці "Літаратура" ў гэтым Універсітэце.
- Аднаго імя было б дастаткова, - Якумо памахаў рукою, як бы адганяючы словы, што былі гатовы сарвацца зь яе языка.
Абурэньне Харухі перарасло ў сапраўдную разьюшанасьць.
- Дык што за справа ў цябе да мяне?
- Але… У мяне ёсьць сяброўка, Мікі. Яна пайшла ў той закінуты будынак з універсітэцкіх баек і, здаецца, сапраўды напаткала прывід.
- Якога кшталту прывід?
- Я дакладна ня ведаю, таму што мяне там не было. Але Мікін хлопец – Кадзухіко, і сябар –Юіт’і, хадзілі зь ёю.
- Яны туды палезьлі, каб уласна паспытаць “гісторыі з прывідамі”?
- Размова не аб тым. Зь Мікі адбываецца нешта дзіўнае з таго часу, як яна вярнулася. Яна ў непрытомным стане, і ў яе не спыняецца ліхаманка.
- Грып, што зараз ходзіць, вельмі сур’ёзны.
- Дай мне дасказаць!!! - Одзава не змагла стрымацца, каб не ўзьняць голас на гэтыя кпіны.
Яна вызверылася на Якумо з чыстай незамутнёнай ярасьцю.
Але той сядзеў на сваім месцы з тым жа сонным выглядам.
Аднак, Харукіны супярэчаньні, здаецца, усё ж дасягнулі ягоных вушэй, зараз ён падаваўся крыху больш зацікаўленым у тым, каб слухаць. Гэта заахвоціла дзяўчыну працягваць тлумачэньні:
- Мікі ня толькі не прыходзіць у прытомнасьць, яна яшчэ бясспынна паўтарае: “Памажыце!” і “Выпусьціце мяне адсюль!”. Урачы сказалі, што акрамя высокай тэмпературы, нічога ненармальнага зь ёю няма…… магчыма, нешта не ў парадку з псіхікай. Яна не тутэйшая, я спрабавала патэлефанаваць яе бацькам, але ніяк не магу зьвязацца зь імі. Я ня ведаю, што яшчэ рабіць, таму і прыйшла за дапамогай да Вас.
Распавядаючы ўсё гэта, Харуха адчувала сябе ўсё больш засмучонай з сваёй бездапаможнасьці: яна жадала ўратаваць сяброўку, але на самой справе не зрабіла нічога; яна ўвогуле ня ведала, што рабіць, і магла толькі назіраць, як Мікі робіцца ўсё слабейшай ды слабейшай. Як быццам спрабуеш выратаваць чалавека, які тоне, але ня можаш нават наблізіцца да вады.
- Ага. І таму, што ты вырашыла, што яе стан мае нейкае дачыненьне да прывіда, які яна бачыла, ты жадаеш, каб я гэта даследваў?
- Так. Я чула, што Сайтоо-сан дасьведчаны ў гэткіх пытаньнях.
Якумо цяжка ўздыхнуў, потым утаропіўся ў столь задуменным позіркам.
- ……Вы возьмецеся за гэтую справу?
- Гэта будзе каштаваць 25 000 енаў.
- Што?! Ты патрабуеш грошай?!
- Мы з табою сябры?
- Наўрад ці.
- Тады, можа, ты мая пакаханка?
- Зразумела, не!
- Тады, калі ласка, плаці грошы. Мы не сябры і не пакаханыя, такім чынам, гэта было б ненатуральна, калі б я працаваў на цябе, не атрымліваючы за гэта нічога.
Ня гледзячы на тое, што Якумо меў рацыю, Харука не магла зь ім пагадзіцца, але ў склаўшыхся абставінах ёй усё роўна не заставалася нічога, акрамя як прыняць умову.
- Зразумела. Я заплачу табе, але толькі пасля таго, як ты выканаеш справу.
- Плаці 10 000 енаў зараз і астатнія 15 000, калі ўсё скончыцца.
Харука выняла 1 000 енаў з кашалька, Якумо адмоўна качнуў галавой, калі ўбачыў іх.
Яна выняла яшчэ 2 000 енаў, Якумо працягваў качаць галавой:
- Але гэта бліжэй да сумы, на якую мы дамовіліся.
- Гэта ўсе грошы, што ў мяне зараз ёсьць, - Одзава патрэсла пустым кашальком перад хлопцам.
- Добра, я гляну на справу, - пагадзіўся Якумо, адштурхваючы Харухін кашалёк ад свайго твару.
Яго словы падаліся дзяўчыне падазорнымі. Насамрэч, за ўсю размову ён не сказаў нічога, што ўпэўніла б яе ў тым, што яму можна давяраць, але Харухе выбіраць не прыходзілася.
- Калі знойдзеш што-небудзь, калі ласка, тэлефануй, - Одзава напісала свой нумар на аркушы і паклала яго на стол, пасля чаго ўстала, зьбіраючыся пайсьці. Калі яна ўжо амаль адчыніла дзьверы…
Маленькае люстэрка сярод фільмовых постэраў на іх зачапіла позірк дзяўчыны.
Яе ашукалі.
- Раней, з картамі, - Харука павярнулася. - Ты амаль абдурыў мяне! Ты адгадаў карту дзякуючы махлярству. Прымацаваў люстэрка, каб з таго месца, дзе сядзіш, бачыць адлюстраваньне яе вартасьці…… Зразумела, што ты так жадаў, каб я адышла ад дзьверы!
Твар Одзавы быў пунсовым ад разьюшанасьці, калі яна без сумненьняў выказала сваю здагадку. Неверагодна! Дзяўчына злавалася на сябе за тое, што мела глупства паверыць гэтаму махляру. Ня дзіўна, што сябры сьмяюцца зь яе выключнай прастадушнасьці.
- Правільна! Ты першая, хто выкрыў гэта.
Якумо ніколькі не саромеўся і не адмаўляўся ад свайго падмана, нават папляскаў у далоні, паказваючы, што ацаніў трапнасьць здагадкі.
- Паганец…Вяртай назад мае грошы!
- Чаму?
- І мне яшчэ тлумачыць, чаму?! Ты ж спрабаваў вымуціць з мяне грошы хлусьнёй! Аддавай, што я заплаціла!
Неверагодна! Ён сапраўды скарыстаўся яе цяжкім становішчам і амаль падмануў!
- Ня варта гэтак крыўдзіць.
- Што ў праўдзе крыўднага?
- У мяне няма намеру цябе ашукваць. Калі я не змагу дапамагчы тваёй сяброўцы, я аддам табе ўсе твае грошы.
- Я табе ня веру.
Гэты тып… павінна ж быць мяжа ягонаму нахабству?!
- Да таго ж, чым ты дапаможаш? Я зьвярнулася да цябе толькі таму, што пачула, нібы ты маешь нейкія парапсіхалягічныя сілы, я ніяк не чакала, што ўсё гэта будзе толькі падман.
- Хто казаў аб парапсіхалягічных сілах? Я ніколі гэткага не гаварыў. Але, як ты і заўважыла, вось тая гульня з картамі сапраўды была падманам.
- Калі ў цябе няма ніякіх звышнатуральных здольнасьцяў, дык чым ты зможаш дапамагчы Мікі?
- Паслухай, што я табе скажу. Гэта твой выбар, верыць ці не. Калі ты паверыш, дык я прыймаю на сябе адказнасьць за справу. Калі не – дык выхад там, - Якумо паказаў на дзьверы.
- Аддай назад мае грошы.
Якумо ўзяў 3 000 енаў са стала.
- Я магу бачыць рэчы, якія іншыя ня бачаць.
- Зноў гульня ў адгадкі?
- Разумей, як жадаеш. Які твой адказ?
- Я ня ведаю.
- Я магу бачыць духі памёрлых.
- Духі?
- Іньшымі словамі, прывідаў.
- Што за глупства?!
- Тваё глупства, - Якумо паказаў на Харуку.
"Ён сапраўды абазваў мяне дурай?.. "
- Але ж ты сказаў, што нямаешь ніякіх парапсіхалягічных сілаў.
- Сапраўды так. Я не маю звышнатуральных сілаў, але я магу бачыць духі памёрлых. Гэта не звышнатуральна, гэта проста талент. Напрыклад, ты ж не называеш ідэальны пас мяча звышнатуральным, гэта прыроджаная здольнасьць… Карацей кажучы, я не магу бачыць скрозь рэчы, таксама ж як не магу карыстацца тэлекінэзам. Я проста нарадзіўся са здольнасьцю бачыць духі памёрлых.
- Ты можаш даказаць тое, што кажаш?
- Я ня ведаю, ці ты палічыш гэта за доказ, але ў гэтым пакоі знаходзіцца прывід.
Харука агледзелася, але нічога не заўважыла.
- Ты мяне зноў не надурыш.
- Прывід у гэтым пакоі – твая старэйшая сястра, вы блізняты.
- Сястра?
- Менавіта так, твая сястра, яе імя Аяка, яна загінула ў аўтамабільнай аварыі, калі ёй было сем год.
- Адкуль ты ведаешь… - твар Харукі зрабіўся напружаным.
- Я ж казаў раней, ці не? Я магу бачыць духі памёрлых.
Толькі найбліжэйшыя сябры Одзавы ведалі, што ў яе была сястра. Таму адкуль незнаёмай асобе, як Сайтоо, ведаць аб тым здарэньні? Харука не магла зразумець, але паверыць таксама не атрымоўвалася.
- Нават зараз ты адчуваеш сябе вінаватай за сьмерць сястры.
Харуха зрабілася белай, у вушах зазьвінела, а ў думках зрабілася так пуста, што нават зашумела ў галаве. Успамін аб сястры, якая ляжыць на дарозе, акрываўленая, ўсплыў у памяці.
- Каб злавіць мяч, які ты кінула, твая сястра выбегла на вуліцу, і тады….
- Змоўкні!… Гэта не…Я не магла падумаць, што нешта гэткае здарыцца…
- - -
Як яна ні клікала, Аяка ляжала там, нерухомая. Гэта адбылося так нечакана, што Харука застыла, не магла нават закрычаць ці заплакаць. Яе рукі зрабіліся густа-чырвонымі ад крыві, што цякла з галавы яе сястры, яна магла адчуваць гэтую кроў на сваіх далонях. Яна спрабавала спыніць кроў, зажымаючы рану рукамі, але нічога не дапамагала. Харука магла адчуваць, як жыцьцё яе сястры павольна выцякае скрозь яе пальцы.
- - -
- Вось так яно было… Ты наўмысна кінула мяч вельмі далёка. У цябе ніколі не выходзіла яго злавіць, але твая сястра заўсёды лавіла, кожны; вось чаму, каб у яе не атрымалася, ты наўмысна кінула яго так далёка, як магла.
- Змоўкні!
Харука не змагла стрымацца і заплакала. Яе рукі дрыжэлі, дыханьне перарывалася. "Як?! Яна ж ніколі нікому не казала пра гэта, ніхто ня мог ведаць!" Сьлёзы ліліся самі сабой.
- Што ты спрабуеш зрабіць… - хрыпла прагаварыла Харука, выціраючы сьлёзы рукавом.
- … - Якумо не адказаў.
Харука зірнула на яго, яна ўжо намерылася пайсьці адсюль…
- Калі ты ўсё яшчэ мне ня верыш, у мяне ёсьць яшчэ адзін шлях пацьвердзіць свае словы. Твая сястра шкадуе аб адной рэчы. Яна кажа, што гэта яна схавала матчын пярсьцёнак, але замест яе маці пакарала цябе… Пярсьцёнак быў прымацаваны скотчам да крышкі шафы з абуткам… Яна хацела сказаць праўду, але не змагла…
Харука не азірнулася.
- А ячшэ твая сястра кажа, што яна ня мае нянавісці да цябе.
Дзяўчына ня зьбіралася спрабаваць паразумець апошнія словы Якумо; яна выйшла, грукнуўшы дзьвярыма.
Одзава села на лаўку ва ўнутраным дворыке, павесіўшы галаву, глыбока ў думках. Восеньскі вецер раскудлаціў яе кароткія валасы.
Чужынец мімаходзь растрывожыў менавіта той ўспамін, што пераследваў і палохаў яе нават цяпер. Яна адчувала сябе прыніжанай, але таксама тут быў цень нейкага іньшага пачуцьця, не падобнага на зьнявагу ці гнеў. Гэта відавочна не было шчасьлівае адчуваньне, але палёгка. Нібы вялікі цяжар зьнялі зь яе. І таксама яна адчувала, што ня можа паверыць таму, што зараз адбылося.
Ня гледзячы, колькі раз яна думала аб гэтым, яна адчувала зьбянтэжанасьць. Гэты Сайтоо звычайны махляр. Але тады як патлумачыць, што ён змог паведаміць сапраўдныя зьвесткі?
Харука дастала з рукзака мабільны, павагалася з хвіліну, але потым набрала свой хатні нумар. Пасля некалькіх гудкоў маці ўзяла трубку.
- Что здарылася? Цябе рэдка пачуешь.
- Нічога…
- Хлусіць па-ранейшаму не навучылася, штосьці здарылася, так?
- Мам, ты памятаеш пярсьцёнак, які згубіла шмат год таму? Калі яшчэ мая сястра была жывая.
- Чаму ты аб гэтым, зьнянацку?
- Ці ты не праверыш пад крышкай шафы з абуткам?
- Чаму ты раптам захвалявалася аб нечым, што здарылася так даўно?
- Ты магла б проста праверыць?
- Ну добра, добра.
Пасля матчынага неўпэўненага адказа з тэлефона пачулася музыка, пастаўленая на “чаканьне”. Гэта быў “Разьвітальны вальс” Шапэна.
Аяка вельмі добра грала на фартэпіяна; пакуль дарослыя змагаліся з гэтым творам, сястра лёгка паўтарала яго без аніякіх памылак: калі параўноўваць зь ёю, дык Харука ня толькі не ўмела граць на фартэпіяна, але ўвогуле амаль ня мела музычнага таленту; колькі б яна не практыкавалася, рытм заўсёды некуды сплываў.
Яе часта параўноўвалі за Аякай. Ня толькі наконт фартэпіяна, але таксама і ў навучаньні, у спорце. Аяка заўсёды была лепшай за яе. Калі яны стаялі разам, дык заўсёды людзі памыляліся, прыймаючы іх за сястру з братам. Адной з падстаў былі кароткія валасы Харухі, але іньшай - што, хоць і блізьняты, зьнешне яны былі зусім не падобныя адна на адну. З усіх гэтых нагодаў Харука пачала ненавідзець уласную сястру.
Вось чаму тое здареньне, пра якое казаў Якумо, сапраўды адбылося таму, што Харука наўмысна закінула мяч так далёка, каб сястра ніяк яго не змагла злавіць, але яна ніколі не ўяўляла, што ў выніку можа адбыцца гэткае.
Успамінаючы, у якой роспачы былі яе баьці, яна ня памятала, колькі разоў вінаваціла сябе ў тым, што загубіла чужое жыцьцё. І таксама не магла не пытацца, ці былі б яе бацкі засмучоныя гэтак жа глыбока, калі б загінула яна, а не Аяка? Яе сястра напэўна яе ненавідзіць, так?
Да сёньня яна ўсё яшчэ трымала ў сабе гэты цяжар, пра які не магла сказаць нікому, і ў той жа час заўсёды адчувала жах, што калі-небудзь праўда аб абставінах сьмерці яе сястры зробіцца вядомай.
Аднак зараз, калі яе сакрэт выкрыўся, яна адчула палёгку, нібы змагла скінуць гэтае бярэмя, нават калі і на кароткі час…
- Знайшла! Пярсьценак сапраўды быў там! – матчын голас вярнуў Харуку да бягучага моманту.
- Харука, дык гэта ўсё ж зрабіла ты, сапраўды!
- Не, гэта была ня я, гэта зрабіла сястра.
- А? Што ты такое кажаш?
Харука павесіла трубку, не адказаўшы на пытаньне маці. Яна ж нават не ўяўляла, дзе пярсьцёнак быў схаваны, гэта толькі Аяка магла ведаць. Дык адкуль той чалавек даведаўся?
3.
Одзава вярнулася да Якумо. Калі яна адчыніла дзьверы, па пакоі ляцеў папяровы самалёцік.
- Што ты робіш?
- Пускаю папяровыя самалёцікі.
Самалёцік павольна ўпаў да ног Харукі.
- Ты павінны ўжо разумець, бачачы мяне, што я зьбіраюся ў цябе запытаць, навошта ты гэта зрабіў, - сказала Харука, падбіраючы самалёцік. Той быў зроблены з тысячы енаў.
- Я проста бавіў час, чакаючы, пакуль ты вернешся.
- ….
- Калі ласка, сядай, - Якумо запрашальна паказаў рукою.
Дзяўчына паклала папяровы самалёцік на стол і прысела:
- Ці магу я нешта спытаць у цябе?
Якумо паківаў.
- Гэта мае быць суполка аматараў кіно, дык дзе іньшыя ўдзельнікі?
- А нікога больш няма, гэта мой уласны пакой.
- … Што ты маеш на ўвазе?
- Суполкі аматараў кіно ніколі не йснавала. Гэта проста: я пазычыў дастаткова імёнаў студэнтаў, каб падаць заяву на клюб пазакляснай дзейнасьці, аформіў патрэбныя паперы – і яны выдалі мне гэты пакой. Тут маё сховішча.
- Такім чынам, гэта месца цалкам тваё?
- Дакладна так.
- Ты сапраўды пачварны, ведаеш? Ты нават Універсітэт ашукаў!
- А, ну, я вярну табе твае 3 000 енаў, - Якумо паказаў на папяровыя самалёцікі, якія ён зрабіў з тысячных банкнот.
- Гэта таму, што твой падман выкрыўся?
- Але ж менавіта з-за гэтага падману ты прыйшла сюды, ці ня так?
- Чаму ты гэтак мяркуеш?
- Таму што ты ўжо знайшла пярсьцёнак сваёй маці.
Харука напружана глядзела на Якумо. Ён сапраўды быў таямніцай! Нават, калі ягоныя словы былі на дзіва пераканальнымі, на самой справе, ці не было гэта звычайным выхваленьнем уласнага махлярства?
- Адкуль ты даведаўся?
Сайтоо не адгукнуўся. Ягоны позірк, здаецца, казаў: “Ці я не тлумачыў табе раней?”. Але Харука ўсё адно не магла прыняць гэта.
- Калі ласка, скажы мне.
- Як я ўжо гаварыў, твая сястра мне гэта паведаміла.
- Хлус! Гэткія тыпы, як ты, распускаюць навокал хлусню, што яны бачаць прывідаў, і гэта толькі каб ашукваць людзей на грошы! – нават сказаўшы гэта, Харука адчувала, што ня вызначыла сапраўдную крыніцу свайго недаверу.
Цішыня павісла між імі. Халоднае паветра прабіралася ў пакой скрозь прыадчыненае акно. Одзава ўтаропілася ў Якумо, не адводзячы вачэй, яна чакала ягонага адказу. Сайтоо, здаецца, зразумеў зь яе позірка, што яна жадае атрымаць. Ён задумліва пацёр патыліцу, нібы акуратна выбіраючы, як адрэагаваць.
- Добра, тады зробім гэткім чынам! Хадзем даследваць той дом з прывідамі разам.
- Разам… Маеш на ўвазе, ты са мной?
- А хто яшчэ? Калі мы пойдзем разам, дык ты будзеш ведаць, што я не падманваю. Калі я кажу праўду, дык магчыма я змагу дапамагчы тваёй сяброўцы, калі я спрабую ашукаць, дык ты зможаш гэта заўважыць. Дакладна як ты заўважыла махлярства з люстэркам. Але, мне ўсё роўна, верыш ты ці не. Праўду кажучы, мяне ўвогуле не хвалюе, ці твая сяброўка будзе жывая альбо памрэ.
Харука падазрона ўгледзелася ў непраніцальны твар Якумо. Але той толькі пазіраў у адказ са сваім сонна-лянотным выразам на твары. Дзяўчына падумала, што змагла бы вызначыць, калі б Якумо хлусіў, але той выглядаў занадта непавінным. Яна няпэўна кіўнула, пагаджаючыся.
чытаць далей: ч.4
4.
Якумо пажадаў пабачыць Мікі, перш чым ісьці ў закінуты дом, ахутаны загадкамі, таму яны з Харукай накіраваліся ў шпіталь, дзе знаходзілася дзяўчына.
Гэта было ў 20 хвілінах хады ад каледжу, праз другі выхад са станцыі. Шпіталь быў недалёка ад чыгуначнага прыпынку.
- Ці магу я запытаць нешта?
Якумо не адказаў; Харука вырашыла лічыць гэта за дазваленьне.
- Ты ўмееш выконваць экзарцызмы прывідаў?
- Не, я гэта не магу.
- Што?! – Харука разгубілася. У Якумо ўвесь час быў такі ўпэўнены выгляд, але як жа ён зьбіраецца дапамагчы Мікі?
- Як я казаў раней, я магу толькі бачыць духі памёрлых.
- Але ж ты казаў, што зможаш дапамагчы маёй сяброўцы…
- МАБЫЦЬ змагу. Гэта быў гіпатэтычны адказ.
Харука ўтаропілася на Якумо, ня верачы сваім вачам.
- Як ты можаш быць такім неадказным? Ты ўсё ж спрабуешь развесьці мяне на грошы, так? Таму што тое, што ты зараз робішь, цалкам безсэнсоўна.
- Гэта ня той выпадак.
- Чаму не?
- “Мець магчымасьць бачыць” – азначае, што мы зможам знайсьці нейкія падказкі; разабраўшы падказкі, мы зможам разблытаць усю гісторыю; калі мы будзем ведаць усю гісторыю, мы зможам ліквідаваць выток.
Одзава адчувала ў разважаньнях Якумо нелёгічнасьць, ня бачыла сувязі з рэчаіснасьцю; але ёй больш нічога не заставалася, як толькі слухать словы гэтага Сайтоо і пакуль што працаваць над праблемай разам зь ім.
Харука і Якумо ўдакладнілі месцазнаходжаньне Мікі ў рэгістратуры і пайшлі да ліфта.
- Ці магу я запытаць у цябе? – прамовіў хлопец, калі дзьверы ліфта зачыніліся.
- Так, калі гэта не што-небудзь абразлівае, - Харука папярэдзіла, маючы на ўвазе, як адну з тэм, пытаньні аб сваёй сястры.
- Тры чалавекі пайшлі ў дом з прывідамі. Што зрабілася з астатнімі двума?
- Мяркую, Кадзухіко і Юіт’і зьбеглі. Калі Юіт’і дабраўся да ўніверсітэцкіх варотаў, дык заўважыў, што ён адзін. Ён, напэўна, быў перапалоханы, але ўсё ж такі вярнуўся ў лес. Там знайшоў Мікі ў беспрытомнасьці на зямлі…Тады ён падабраў Мікі і разам зь ёю зьбег адтуль. Мікі ніяк не прыходзіла ў прытомнасьць, таму ён даставіў яе ў бальніцу. Наступным днём ён патэлефанаваў мне, і я прыехала да Мікі сюды.
- А што наконт таго Кадзухіко?
- Я ня ведаю! Паверыць не магу, што ў Мікі гэткі бойфрэнд! Ён нават не спрабаваў выратаваць яе, зьбег, кінушы сваю дзяўчыну ў гэткім месцы! Неверагодна!
Палата Мікі была на чацьвёртым паверсе. Яны пагрукалі ў дзьверы, потым зайшлі. У пакоі было чатыры ложкі, але Мікі была адзіным пацыентам.
Дзяўчына ляжала на бальнічным ложку, гнуткая трубка цягнулася зь яе прыдалоньня, падключаная да пажыўной кропельніцы. Хаця вочы Мікі былі расплюшчаныя, але позірк пусты, быццам яна нічога ня бачыла; твар бяскроўны, так што цяжка было паверыць, што дзяўчына ўвогуле жывая. Калі б ня шум натужнага дыханьня зь яе носа, які нагадваў, нібы з бальлёна паціху спускае паветра, цяжка было б адрозніць яе ад трупа.
- Хоць яна ў гэткім стане, урач сказаў, што зь яе целам усё ў парадку, так што магчыма гэта нейкая псіхалёгічная траўма… Але зь ёю было цалкам нармалёва за дзень да таго. Як усё магло так жудасна зьмяніцца?
Але Якумо не адказаў; ён стаяў каля ложка і глядзеў на Мікі. Сайтоо зьвёў бровы, яго сонны выгляд зьмяніўся на пільны і засяроджаны.
- Што ты бачыш?
Але ён зноў не зьвярнуў увагі на пытаньне.
- Хто ты? – прамармытаў хлопец.
-……Памажыце……Памажыце мне……Калі ласка…….Я прашу…….Вас……
Мікі неразборліва застагнала. Якумо адкінуў яе коўдру і нахіліўся да хворай, вухам каля яе вуснаў.
-……Выпусьціце мяне…….адсюль……
Мікі зноў выдала неразборлівы гук.
- Дзе ты?
- ……Ня бачу…..Дзе гэта……Выпусьціце……
Далонь Якумо ахапіла твар Мікі, хлопец зазірнуў ёй у вочы. Пад гэтым позіркам зрэнкі Мікі крыху зьмяніліся.
- Дзе ты? Скажы мне, - Сайтоо запытаў мяккім далікатным голасам.
Мікі не адказала, яе слабае дыханьне раптам зрабілася напружаным, з горла вырваўся сіплы шум, халодны пот заліваў лоб.
- Не!...
Мікі нечакана скаланулася, яе цела выгнулася з болю - і пасля гэтага яна зноў вярнулася да свайго трупападобнага стану, нерухомая. У той жа час, Якумо, так ані слова ня кажучы, цяжка ўздыхнуў і пайшоў з палаты.
Харука заспяшалася за ім. Пакінуўшы пакой, Якумо прыхіліўся да сьцяны ў калідоры. Ён прыціснуў далонь да галавы, нібы спрабуючы ўтаймаваць боль, які, здаецца, ішоў з левай паловы ілба і зоны вакол левага вока; хлопец дыхаў нервова, плечы рэзка ўзьнімаліся і апускаліся.
- Хэй, ты ў парадку?
Харука пацягнулася, каб датыкнуць яго плячо, але Якумоо адсунуўся, нібы спрабуючы ўхіліцца ад яе рукі. Ён нечакана выпрастаўся, па-ранейшаму прыціскаючы далонь да левай паловы свайго твару, і пакрочыў наперад.
- Табе дрэнна? – Одзава паклала руку на ягонае плячо.
- Пройдзе.
- Можа, лепей зьвярнуцца да доктара?
- Змоўкні! – гыркнуў Сайтоо і адвярнуў галаву.
Прыгледзеўшыся бліжэй, Харука заўважыла, што ягоны твар быў амаль такі ж зьбялелы, як у Мікі, і лоб увесь заліты потам. Пашыранымі вачыма Якумо зірнуў на дзяўчыну.
- Што здарылася? З табой усё добра? – Одзава не адвяла позірк ад ягоных вачэй, поўных болем.
- Ты не зразумееш.
- Калі ты мне ня кажаш, дык як я зразумею?
- Зашмат пытаньняў задаешь, - Сайтоо паскорыў крокі.
- Я непакоюся аб цябе, ты б мог прынамсі сказаць мне, што ня так! – Харука казала гэта ўжо яму ў сьпіну.
Яна пабегла, каб дагнаць. Якумо пайшоў яшчэ хутчэй. Дзяўчына змагала ўрэшце нагнаць яго толькі ля ліфта.
- Эй, у палаце, што ты там бачыў? - калі яны ўвайшлі ў ліфт, Одзава зноў запытала.
Якумо не адказаў.
- Скажы мне прынамсі гэта. Ці ты ня сам казаў мне, каб я хадзіла з табой, пакуль ня ўпэўнюся, што магу табе верыць?
- Ты пашкадуеш аб гэтым, - Сайтоо адказаў, паціраючы карак. – Тваёй сяброўкай авалодаў дух жанчыны. Прыблізна нашага ўзросту, але ж гэта было на момант яе сьмерці… У яе валасы да плячэй. І радзімка як раз пад вокам, прывабная такая адметнасьць.
- А што яшчэ?
- Цемра. Пакой, заліты цемрай… Цесны… Капаценьне вады… …Голад……Задушна……Боль……Страх……Страх……Страх…
- Што гэта ўсё значыць?
- Гэта б значна зьменшыла мае турботы, калі б я ведаў адказ. Мабыць, паспрабуй скарыстаць уласныя мазгі крышачку, будзь ласка?
- Не размаўляй са мной, нібы я ідыётка!
- А? Хіба ты не?
Ліфт прыехаў на першы паверх, Якумо зноў пайшоў наперад, і Харука, як раней, была вымушана бегчы наўздагон.
Восеньскае зьмярканьне афарбавала навакольле ў неверагодны колер: зыркі памаранцавы, нібы людзі трапілі пад абсяг нябёсаў, накрытых дзівосным каляровым шклом. Одзава і Сайтоо, пакінуўшы шпіталь, выйшлі да станцыі.
Каля аўтобуснага прыпынку было мора людзей, і хоць сапраўды ў гэткі час усе звычайна вяртаюцца дадому з працы, бягучая сітуацыя відавочна адрознівалася.
У варотах сабраўся натоўп з тых, хто ня мог трапіць на перон, ля ходніка стаялі машыны хуткай дапамогі, пажарных і паліцыі. Інфармацыйнае табло паведаміла: “Рух цягнікоў спынены з-за надзвычайнай сітуацыі, выкліканай чалавечым фактарам. Адпраўленьне цягніка затрымліваецца да наступных удакладненьняў. Калі ласка, асвабадзіце тэрыторыю станцыі для выкананьня тэхнічных работ. Просім прабачэньня за выкліканыя нязручнасьці.”
Людзі на станцыі ўзнялі лямант. Тыя, хто спяшаўся дадому, і ратазеі, якія спыніліся пабавіць час, зьмяшаліся ў віры натоўпу.
- Здарэньне з-за чалавечага фактару?
- Здаецца, так
- Ох! Такаока-сэнсэй! - Харука заўважыла знаёмы твар у натоўпе і пачала крычаць.
- Такаока-сэнсэй?
- Ага, няўжо ня ведаешь? Ён выкладчык у нашым універсітэце.
Одзава прамовіла “Пачакай мяне” і рынула ў натоўп, клікаючы Такаоку. Той пазнаў дзяўчыну і адгукнуўся.
Ён насіў круглыя акуляры, выглядаў хударлявым, але плечы былі шырокія; твар, дзякуючы часу на вольным паветры, загарэлы; валасы зачасаны назад, ствараючы ўражаньне чалавека непрыступнага, але тыя, хто размаўляў зь ім, разумелі, што насамрэч Такаока вельмі добры і шчыры. Гэта адрозьненьне рабіла яго папулярным сярод студэнтак.
- Сэнсэй, ці Вы ня ведаеце, што здарылася?
Харуікна пытаньне вымусіла Такаоку прыпыніцца, нібы ён вагаўся, сказаць праўду ці не, але ўрэшце ён рашыўся, адказаўшы ціхім голасам:
- Іт’іхасі… зьдзейсьніў самагубства…
- Іт’іхасі… Юіт’і?
Такаока сумна паківаў.
- Але чаму ён гэта зрабіў?
Страх папоўз па сьпіне Харукі. Як магло нешта гэткае здарыцца?.. Людзі, якіх яна ведала, адзін за адным траплялі ў надзвычайныя падзеі… Што такое адбываецца?..
- Паверыць не магу… Я нічога нават не прыкмячаў… Калі б я зьвярнуў больш увагі, гэткага б… - твар Такаокі адлюстраваў засмучэньне; здаецца, сэнсэй сапраўды дакараў сабе.
Магчыма таму, што гэткіх настаўнікаў надта мала ў сучасным грамадстве, але Харука адчула, што гэтая рыса яе вельмі вабіць.
- У гэтым няма віны сэнсэя…
- Харука, ты што-небудзь чула ад Юіт’і?
Одзава пахістала галавой. Нават, калі б яна распавяла пра гісторыю з заклятым будынкам, настаўнік наўрад ці паверыў бы. Таму Харука ўтрымала словы, якія амаль не зьляцелі зь яе вуснаў.
Як раз калі яна была ў сваіх разважаньнях, Такаоку паклікалі паліцэйскія.
- Што здарылася?
Харука вынырнула з задуменьня і паразумела, што Якумо ціха, непрыкметна для яе, апынуўся побач.
- Юіт’і зьдзейсьніў самагубства…
- Юіт’і? Гэта адзін з тых трох, што хадзілі на “праверку мужнасьці”?
- ... - Харука слаба паківала. Яна ўся адчула сябе зьнясіленай, ёй было цяжка стаяць прама.
- Было б лепей, калі б мы высьветлілі, што здарылася з астатнім чалавекам.
- Ён выглядаў цалкам у норме ўчора. Як так здарылася, што ён раптам зьдзейсьніў самагубства?.. Як так?… - дзяўчына ведала, што яе голас дрыжыць.
- Магчыма, ён не зьдзяйсьняў самагубства.
- Што?
Дзякуючы нечаканай заяве Якумо, Харука ўзьняла позірк. Словы Сайтоо падзейнічалі на яе, нібы звон будзільніка.
- Нягледзячы, што мы ня маем аніякіх грунтоўных доказаў, я ўпэўнены, што ён не рабіў самагубства.
- Чаму? - хіба ж ён сам не сказаў, што ня мае грунтоўных доказаў? – Гэта неяк зьвязана з прывідам, які захапіў Мікі?
- Не.
- У цябе ёсьць падставы для сьцвярджэньня?
- Прывід, які авалодаў тваёй сяброўкай, баіцца чагосьці… але не трымае ў сабе ліха.
- Баіцца? Чаго?
- Я ня ведаю. Нягледзячы, што ў мяне няма аніякіх акрэсленых падстаў, я баюся, што гэтая справа пэўным чынам зьвязана з жывымі людзьмі.
- Што ты маеш на ўвазе?
- А вось гэта я і павінны даследваць.
- Куды мы пойдзем цяпер?
- Досыць на сёньня, працягнем заўтра.
На разьвітаньне Якумо выдаў ёй заданьне: ён хацеў, каб Харука высьвятліла падрабязнасьці наконт зьнікшага Кадзухіко.
І вось такім чынам першы дзень іх сумеснай справы скончыўся.
чытаць далей: ч.5
5.
Пасля заканчэньня ранішніх заняткаў, Харука прыйшла ў “сховішча” Якумо, як абяцала. Нягледзячы, што ўжо было апоўдні, Сайтоо выглядаў як звычайна: заспаным ды сонным.
Дзяўчына зрабіла справаздачу аб сваіх пошуках Кадзухіко: яна паспрабавала зноў датэлефанавацца да яго, але кожны раз яе перанакіроўвала на галасавую пошту. Роспыты ўсіх яго знаёмых таксама нічога не далі – ніхто ня ведаў, дзе зараз Кадзухіко…
- Перагледзьма, што нам вядома, - сказаў Якумо, пазяхаючы. – Раскажы мне дэталёва аб гэтым іхнім выпрабаваньні мужнасьці.
Харука ўзгадала ўсё, што ведала, і зноў распавяла аб прыгодзе, якую ўчынілі сабе трое маладых людзей.
Якумо бачыў некалькі падазораных момантаў у гэтай гісторыі, але Харука ведала справу толькі са словаў Юіт’і, таму ўсё, што ёй зараз заставалася - пераказаць падзеі так падрабязна, як яна магла. І нават, калі б патрабавалася нешта ўдакладніць, спытаць Юіт’і яны не маглі, бо ён загінуў учора на станцыі.
Гэта было незвычайна для Якумо – не перапыняць Харуку, але ён сапраўды сядзеў і моўчкі слухаў яе. І ўсё ж, нягледзячы, што хлопец не прамовіў ані слова, задвалася, што ён заўважыў у гісторыі нешта дзіўнае.
- Хэй, што мы будзем рабіць далей?
- Паспрабуем высьвятліць, кім быў той дух, што захапіў цела тваёй сяброўкі.
- У цябе ёсьць нейкія зачэпкі?
- Ня ведаю, ці ёсьць…
- Ты зноў размаўляеш акалічнасьцямі!
- Ну, гэты сьвет поўны няпэўнасьцяў!
Якумо ўжо накіраваўся ў бок універсітэцкай бібліятэкі. Калі ён увашоў, зрабіў заўвагу, што паліцы тут зроблены так, каб іх было магчыма перасоўваць.
- Мы маем шукаць тут?
- Мая інтуіцыя падказвае, што дух, які захапіў тваю сяброўку, раней быў кімсьці з тутэйшых студэнтаў.
- Ты ж не зьбіраешся пераглядаць увесь гэты архіў, ці не?
- Зьбіраюся… У іх тут захоўваюцца сьпісы ўсіх навучэнцаў, правільна?
- На гэта спатрэбяцца тыдні! Ты як мяркуеш, колькі людзей паспела павучыцца ў гэтым Універсітэце да сёньня?
Харука накіравалася ў найаддаленую частку бібліятэкі і села за адзіны ў гэтым памяшканьні кампутар, які там стаяў. Калі кампутар уключыўся, на экране зьявіўся надпіс: “Калі ласка, увядзіце пароль”. Дзяўчына хутка набрала нейкія дзевяць літар і спакойна зайшла ў сістэму. Якумо моўчкі назіраў за яе дзеяньнямі, але па ягонаму позірку было бачна, што ён жадае тлумачэньняў.
- Прошлым годам каледж вырашыў перавесьці архіў у электронны стан, і, з нагоды, што ім не хапала свабодных рук, яны прыцягнулі да дапамогі некаторых студэнтаў.
- Ты была адной з тых, хто займаўся гэтай справай?
- Ага! І наўрад ці яны зьбяруцца зьмяніць пароль яшчэ год дзесяць.
- Ахова бясьпекі тут проста казачная!
- Што тут сапраўды казка, гэта тое, як лёгка можна прагледзець усе файлы! – Харука адгукнулася з сарказмам. Ёй трэба было кампенсаваць сабе два дні прыніжэньняў з боку Якумо. Зараз той выглядаў нязвыкла ціхім. Але, здаецца, пад гэтай спакойнай паверхняй віраваў сапраўдны хаос.
Харука адчыніла сьпіс студэнтаў. У базе захоўваліся імёны, адрасы, даты нараджэньня, кантактныя нумары, спецыялізацыя і г.д.
- Тут ёсьць нават фатаграфіі? – зьдзівіўся Якумо, зірнуўшы на экран.
- Гэта нядаўна дадалі... Як імя асобы, што ты шукаеш?
- Юр’і. Я ня ведаю, якімі кандзі гэта пішацца.
Харука набрала “Юр’і” у акне пошука, але ў выніку атрымалася болей за 200 запісаў.
- Будзе надта доўга шукаць, праглядаючы кожную картку. Ці ёсьць якія-небудзь удакладненьні?
- Пол жаночы.
- Гэта я ведаю.
- У яе радзімка пад вокам.
- Па гэтай прыкмеце пошук зрабіць не магчыма.
Якумо, здаецца, ня меў, што сказаць.
Харука замардавала свае мазгі, спрабуючы прыдумаць нешта, але аніводнай вартай ідэі ёй у галаву так і не прыйшло.
Нечакана Сайтоо пстрыкнуў пальцамі:
- Ці магчыма праверыць студэнтаў, якія былі выключаны, альбо часова адсутнічаюць ва Ўніверсітэце?
- Такое павінна быць прадугледжана.
Харука зноў пачала задаваць умовы пошуку. Гэтам разам сьпіс складаўся толькі з дзесяці запісаў, так што яна пачала правяраць іх, адзін за адным.
- Стой! – сказаў Якумо.
Сінохара Юр’і, спецыялізацыя – літаратура, педагагічны факультэт, часова адсутнічае.
Яна насіла акуляры з тоўстымі лінзамі і на фатаграфіі нізка нахіліла галаву, нібы ёй не падабалася, каб на яе глядзелі. Дзяўчына пакідала ўражаньне нервовае і непакойлівае.
- Я… яе ведаю! – Харука была зьбянтэжана, нават яе голас прагучал ніжэй звычайнага.
- Сяброўка?
- Не, толькі аднакурсніца. Я зь ёю ніколі сапраўды не размаўляла, толькі бачыла некалькі разоў. Яна нечакана спыніла наведваць заняткі зь месяц таму… Здаецца, яна зьнікла. Яе бацькі зьвярталіся з заявай у паліцыю. Аб гэтым некаторы час хадзілі размовы па кампусу.
Гэта ўжо нельга было лічыць простым супадзеньнем. Павінна быць нейкая сувязь.
- Я думаю, Такаока-сэнсэй будзе нешта ведаць аб гэтым!
Нягледзячы на тое, што голас Харукі зьвінеў ад узрушанасьці, Якумо працягваў маўчаць. Ён заткнуў сваё вуха ўказальным пальцам, усім сваім выглядам дэманструя: “Ты сапраўды зьвяга!”
- Калі ласка, патлумач мне спакойна. І, дарэчы, хто такі Такаока-сэнсэй?
- Ты ўжо забыўся?! Гэта той настаўнік, якога мы ўчора сустрэлі на станцыі. Такаока-сэнсэй. Ён таксама куратар майго кляса.
- Гучыць неяк ненадзейна.
- Такое ўражаньне, што ў цябе аб усіх людзях адмоўнае меркаваньне.
- А ты давяраеш усім сустрэчным?
- Акрамя цябе, усім.
- Я ганаруся такім прывілеем.
Не зьвяртаючы ўвагі на Харукіны спробы насьмешнічаць, Сайтоо дастаў з кішэні свой мабільны і камусьці патэлефанаваў.
- Прыкры лузер! – прамармытала Одзава яму ў сьпіну. Але хлопец гэта пачуў: слухаючы сігналы ў мабільніке, ён абдарыў яе выразным позіркам.
- …Го'тоо-сан?... – Якумо пачаў размаўляць з тым, хто зьняў трубку на тым канцы.
Нават ня чуючы адказаў другой асобы, Харука ўхапіла агульнае ўяўленьне аб тэме: Якумо жадаў, каб суразмоўца знайшоў інфармацыю на Сінохара Юр’і.
- Каму ты тэлефанаваў? – спытала дзяўчына, калі Сайтоо скончыў размову.
- Сябру.
- І гэты чалавек можа здабыць інфармацыю аб зьнікшых асобах?
- Калі б не, дык я б яму не званіў .
І што гэта за сябар такі, што па адзінаму званку можа выдаць падрабязнасьці зьнікненьня чалавека? Празорца, ці што?
Пакуль Харука была ў сваіх разважаньнях, Якумо адчыніў дзьвер і пайшоў зь бібліятэкі. "Ну вось, зноў тое ж самае!" Нават калі дзяўчына была раззлавана, ёй нічога не засталося, як пабегчы за ім.
- Харука!
Яна пачула, як нехта паклікаў яе, калі яна выскачыла з бібліятэкі. Азірнуўшыся, Одзава ўбачыла чалавека, аб якім яны толькі што размаўлялі: Такаока-сэнсэй ішоў да яе.
- Сэнсэй… - Харука разгубілася: ці ня варта ёй даганяць Якумо? Але ўсё ж вырашыла спыніцца і пачакаць Такаоку.
- Табе, напэўна, зараз цяжка...
- Калі параўноўваць са мной, дык Вам, Такаока-сэнсэй, напэўна, нашмат цяжэй. І фізічна, і душэўна.
Раўнуючы з учарашнім, Такаока выглядаў схуднелым і змораным, што было зразумела, калі ўлічыць, што гэта ягоны студэнт скончыў жыцьцё самагубствам. Настаўнік намагаўся ветліва усьміхнуцца Одзаве, і яна ня ведала, як сябе паводзіць.
- Усё ня так дрэнна, як ты ўяўляешь, але, зразумела, добрага таксама нічога няма, - Такаока паспрабаваў выглядаць меней засмучоным, але гэта выклікала толькі больш жалю да яго. – Справа ў тым, што ў гэткіх абставінах нельга прымушаць сябе рабіць нешта.
- Гэта і вас датычыць, сэнсэй.
- Так, ты маеш рацыю, - Такаока прымусіў сябе ўсьміхнуцца і адказаць, але пасьпяшаўся пайсьці ад Харукі.
- Эм… Сэнсэй! – дзяўчына крыкнула яму наўздагон.
- Што такое? – Такаока спыніўся і азірнуўся на яе.
- Нічога, проста…
Харука ня ведала, што сказаць. Яна хацела распытаць настаўніка пра Юр’і, але ня ведала, ці варта гэта рабіць зараз.
- Што ня так? Калі ў цябе ёсьць, што сказаць, дык кажы! – гэта прагучала так, нібы Такаока ведаў пачуцьці Одзавы і падбадзёрываў яе, таму Харука адчула, што слухаецца гэтага загада.
- Сэнсэй, ці Вы памятаеце Сінохару Юр’і?
- А, ты кажаш пра студэнтку, якая тэрмінова адсутнічае?
- Так, яна лічыцца зьнікшай.
- Дык вось што такое… Але чаму ты раптам аб ёй пытаешся? – Такаока выглядаў зьдзіўленым, а Харука ня ведала, што адказаць.
- Я зараз не магу Вам нічога распавесьці, але здаецца, што тое, што здарылася зь Юіт’і, можа быць неяк зьвязана зь ёю… Сэнсэй, Вы што-небудзь можаце ўзгадаць пра Сінохару Юр’і?
- Пра яе… - Такаока пацёр падгардзёлак, нібы шукаючы зачэпкі ў памяці.
- Любая дробязь варта, - імкнучыся дапамагчы настаўніку ўспомніць што-небудзь, Харука пачала пералічваць магчымыя варыянты:
- Напрыклад, перад тым, як яна зьнікла, ці не было ў яе нейкіх блізкіх адносінаў…як, прынамсі, пакаханка, альбо…
- Пакаханка?…- здаецца, Такаока ўзгадаў штосьці: выраз ягонага твару на ймгненьне зьмяніўся.
- Вы нешта ўспомнілі?
- Так, так, Сінохара мела пакаханка. Здаецца, гэта Аідзава, на курс старэйшы за цябе.
- Аідзава? Вы маеце на ўвазе Аідзаву-сэмпая з аркестра?
- Так! Гэта ён.
Харука страціла словы ад зьбянтэжанасьці. Яна ж ведала таго, каго назваў Такаока! Гэта не магло быць простым зьбегам выпадковасьцяў.
- Прабачце, але мне трэба йсьці, да пабачэньня! – Одзава, ачуўшыся ад свайго аслупяненьня, разьвіталася і пабегла па калідоры.
Нешта ва ўсім гэтым было падазоранае. Мабыць, Аідзава зможа нешта прасьвятліць для іх.
Харука завярнула на першым павароце калідора.
- І куды ты гэтак сьпяшаешся?
Нечаканы голас вымусіў дзяўчыну затармазіць і павярнуцца. Гэта быў Якумо, які стаяў, прытуліўшыся да сьцяны.
- А! – Харука спатыкнулася і амаль ня ўпала, на шачасьце змагла неяк утрымацца на нагах, але адчувала цяпер сябе няёмка.
- Я чуў большасьць з вашай размовы.
Гэта азначала, што ў яго вельмі добры слых. Але, калі Якумо ўсё чуў, тады гэта спрашчала тлумачэньні:
- У гэтага духа… У сэнсе, у Юр’і, быў пакаханак. Гэта Аідзава Тэцуро.
- Ці я табе не казаў, што я чуў?
“Ну дык прынамсі выглядай хоць крыху зьдзіўленым!” – Харука ледзь утрымалася ад крыку.
- Аідзава Тэцуро-сэмпай – гэта быў той, хто расказаў мне пра цябе! Ці ты ня думаеш, што ўсё гэта не выпадкова?
- Я думаю, што ты пачала сябе паводзіць у мільёны разоў дзіўней за ранейшае.
Якумо пайшоў па калідоры.
Працяг - тут
@темы: чужое, перевод, Shinrei Tantei Yakumo, перевод на белорусский, мое, перевод с английского, беларуская мова, пераклад
-
-
25.04.2012 в 19:35-
-
25.04.2012 в 19:39Это у меня сегодня два часа 1Ска не запускалась (сервак с ключами доступа сдох)
Да там на английский еще совсем мало переведено и главы коротенькие, так что особо пугаться нечего
Жаль, оригинал не добыть - было бы интересней, если бы можно было еще там сверяться чуток.
А то я только имена проверяю по статье в Вики, где они на японском приведены.
-
-
26.04.2012 в 19:10-
-
26.04.2012 в 21:04Да на русский наверняка и без меня кто-нибудь найдется
А это я как раз для "баланса" своего личного двуязычия затеяла, потому так.
Тем более, если переводить на русский, то это опять с того же английского (иначе слишком далеко уйдет от оригинала), то есть второй раз всю работу полностью делать, а еще не факт, что я этот перевод не заброшу.
А что, заинтересовало?
-
-
27.04.2012 в 08:45-
-
27.04.2012 в 11:00есть анимэ такое же - точно на русский переведенное - и манга (про нее точно не знаю, на английском есть, а русским не интересовалась даже - я в последнее время русский перевод манги с английского читать не могу: слишком коряво делают) - в принципе, и там, и там все по книге, хотя в манге подробнее. Зато в анимэ еще и заглавная музыка очень классная.
-
-
27.04.2012 в 11:41вот как, оказывается, надо популяризовать родной язык
Так может, я просто самые непонятные выражения поясню, да и всё?
-
-
27.04.2012 в 19:17есть анимэ такое же - точно на русский переведенное - а, как оно называется?
-
-
27.04.2012 в 22:23так и называется - Shinrei Tantei Yakumo
Просто версий перевода названия на русский несколько, поэтому проще искать по такому.
Он-лайн: например, тут
Скачать: например, тут
-
-
28.04.2012 в 08:55-
-
01.05.2012 в 17:23Это значит "на английский"? Красиво
-
-
01.05.2012 в 17:37Она мова не ангельская, а "ангельская", а собственно "ангел" по-белорусски "анёл" (или, диалектное еще есть, "янгал"), так что путаницы не получается
Хотя даже жаль, что ни один язык не называется по-белорусски так, чтобы он по-русски звучал похо же на какой-нибудь "чёртов" или что-то в этом роде. А то бы я его обязательно выучила, чтобы потом писать в резюме: "владею ангельской и чертовской речью"
-
-
01.05.2012 в 18:04"владею ангельской и чертовской речью"
"Бисовой мовой"
-
-
18.11.2012 в 17:23-
-
18.11.2012 в 22:03ну, если воспринимать русский язык не сам по себе, а "через" белорусский или украинский, то тоже ужраться можно и кучу нелепиц узреть, так что это взаимно
Мне, например, невероятно доставляет, когда толкиенисты себя всерьез называют дивными, дивным народом и т.п., потому что по-белорусски "дзіўны" - это "странный". Так самокритично звучит!
-
-
18.11.2012 в 22:04-
-
18.11.2012 в 22:20а вот иностранцам как раз чаще всего нормально - ну, кроме случаев, когда слово случайно совпадает с каким-то в родном языке. Да и то на это не все ловятся, потому что фонетика слишком разная и для многих отличие произношения уже дает полностью разделение между языками. (Я, например, чаще всего не вижу "похожесть" иностранных слов на русские или белорусские, если они похожи только в том случае, когда их говорят с сильным акцентом)
Просто русским в этом плане, по моим наблюдениям, вообще тяжело:
во-первых, большинство русских монолингвы, с детства живут в окружении, где все свободно говорят только на одном единственном языке - и перепрыгивать через языковой барьер, когда доходит дело до иностранного, им поэтому намного тяжелее, больше психологических препонов.
Во-вторых, то, что усложняет изучение родственных языков, это то, в русском языке своя особая исторически сложившаяся специфика, что в нем к диалектам относятся как к чему-то "неправильному", требующему осмеяния и исправления на литературный язык. Соответственно и другие славянские языки воспринимаются как "испорченный" русский - многим это не только доставляет поводы для смеха, но и всерьез затрудняет изучение этого самого иностранного языка (потому что срабатывает реакция как на диалекты: мол, "это же должно быть не так, это должно быть по-другому, я знаю, как правильно", то бишь, по-русски - в итоге человек, вместо того, чтобы просто изучать чешский, болгарский и т.п., все равно в голове пытается его "исправлять" на русский, хуже чувствует ошибки, путается в грамматике.
-
-
18.11.2012 в 22:47Языковой барьер, который на 80% психологический - это беда изучения языков, а главное, применения их, в принципе, безотносительно родства языковых групп. Его суть - боязнь сказать не то, быть понятым не так, осмеянным с позиций носителя языка - мол, гыгыгы, твоя моя дай колбаса. Человек может отлично владеть языком, но перед носителем - оробеет и спасует. И не только русские, кстати, изучающие русский язык иностранцы тоже, бывает, тормозят и боятся - это в психологии отдельно взятого человека заложено.
А что про многоязычие... даже не трогая вопрос о количестве нарушений речи среди билингв с детства (в полинациональных семьях) и об их способностях к изучению иностранных языков вообще, стран, где многоязычие широко распространено, тоже ведь немного. Да, есть те, где по два-четыре официальных языка, как Швейцария, например, или Канада, но в большинстве стран государственный язык один, на нем учат, публикуют книги и пр. У меня есть знакомые, которые уехали за рубеж, там родили детей - и дети уже не знают русского, потому что мама/папа, заключив брак и уехав за кордон, тут же перешли на государственный язык той страны, куда уехали. И усё, "она по-русски плохо знала и изъяснялася с трудом...".
Так что Россия в плане замкнутости на свой язык не одинока
-
-
19.11.2012 в 02:53Во многих странах какое-то из наречий (обычно то, в районе распространения которого расположена столица) признается "правильным", соответственно, с учетом этой нормы пишутся учебники для иностранцев, дублируются фильмы, передаются теленовости
я знаю.
Я имела в виду немного другое. Понятно, что любому государству удобнее единый язык, и в этом направлении так или иначе все стремятся что-то делать. Но есть разница в бытовом отношении к вопросу диалектов и литературного языка:
читать дальше
Языковой барьер, который на 80% психологический - это беда изучения языков, а главное, применения их, в принципе, безотносительно родства языковых групп
Языковой барьер при использовании языка - это одна сторона, а есть еще и проблемы при изучении. Я имела в виду вот что:
по моим личным наблюдениям за теми, кто изучает иностранные языки, когда язык непохож, намного тяжелее бывает понять логику чужой грамматики, запомнить непривычные конструкции и т.п. Но человек заранее готов к таким трудностям, они ожидаемые, потому сталкиваясь с ними, человек это легче воспринимает.
А вот в родственном языке для человека серьезной проблемой бывает именно необходимость перепрыгнуть через вот это самое: "Почему тут ЭТО не так, как у нас, если ТО такое же?!" - особенно, если про язык везде много говорят, что он очень похож на его родной. Потому какие-то сильные отличия оказываются неожиданностью и тяжелее укладывается в голове. И чем больше сходство языков, тем сильнее спотыкаются на отличиях и на более долгий срок застревают над тем вообще, чтобы с этим фактом "непохожести" смириться. Если же человек уже более-менее знаком с такой ситуацией, пусть и на примере другого родственного языка, это перестает настолько выбивать из колеи, потому изучение идет легче.
А если говорить о других проблемах, которые вызывает именно сходство языков, то тут еще, к примеру, вылазит такая "ловушка для лентяев", особенно при самостоятельном любительском изучении: в родственных языках что-то можно понимать и кое-как объясняться, почти ничего не зная, и в результате язык так и остается толком не выученным, при этом ЧСВ - на уровне.
Про "ложных друзей переводчика" я даже не говорю - в родственных языках их очень много, и на них чаще всего попадаются именно недоучки или люди - вот тоже замечательное явление! уникальное, можно сказать! - которые считают, что с близкородственного языка можно переводить, вообще не знакомясь даже с его основами и - главное - не заглядывая в словари. Эти феерические личности, бывает, такие фантазии вместо перевода выдают, аж ум за разум заходит, когда пытаешься понять, как они до такого могли додуматься. И делать замечания, как правило, бесполезно
Ещё проблема, на которую многие жалуются в близких языках, что легко спутать слова, особенно, когда долго не было практики: вместо иностранных слов пытаются подставляться искаженные "на похожий лад" слова из родного языка. Это намного хуже, чем просто состояние "не могу вспомнить, как это будет на том языке", т.к. такую ошибку тяжелее за собой заметить.